Film / Films

Visueel gelikt met retrorandje

recensie: Tron: Legacy

Nu de kansen op remakes van oude films langzaam op beginnen te raken, is het tijd voor de sequels. Want een vervolg op een film van bijna dertig jaar geleden is een reële mogelijkheid anno 2011. Geen probleem als je hoofdrolspeler sterk verouderd is. Het enige dat je hoeft te doen is een CGI-versie van zijn gezicht maken.

Toen in 1982 Tron uitkwam, liep het publiek niet echt warm voor de film. Iets dat in onze huidige filmcultuur bijna niet te begrijpen is. Tron was namelijk één van de eerste films die gebruik maakte van computer gegenereerde beelden. Het was een waar visueel spektakel dat over de jaren uitgroeide tot een populaire cultfilm. De alom bekende scène met de light cycles is uitentreuren gepersifleerd in films en series. Kortom, Tron is een begrip.

Visuele update

~

Maar staat de film na bijna twintig jaar nog wel overeind? Als je het inmiddels verouderde visuele aspect weghaalt, wat blijft er dan nog over? Een flinterdun verhaal dat niet uitstijgt boven de gemiddelde ‘held in een andere wereld’ film. Dat moeten de makers van Tron: Legacy ook gedacht hebben. Ze hebben het concept van de film even goed afgestoft en het een visuele update voor de eenentwintigste eeuw gegeven.

En wat een update is het geworden! ‘The Grid’ is een hoogstandje dat je ogen doet watertanden. Alle elementen zijn weer aanwezig: de ‘Lightcycles’, de ‘Discs’, de ‘Recognizers’, alleen dan nèt wat spectaculairder. Wat vooral opvalt aan Legacy is dat de vormgeving van de digitale wereld strak en gelikt is, maar toch een vertrouwd retro randje heeft. De vette soundtrack van Daft Punk maakt het plaatje compleet en past perfect in de mix van nostalgie en moderniteit. De update van Jeff Bridges is minder geslaagd. In de flashbacks wordt een computeranimatie van Bridges’ gezicht gebruikt, wat keer op keer weer zorgt voor een unheimisch gevoel.

Plaatjesboek

~

Inhoudelijk is Legacy net zo plat als zijn voorganger. Er wordt weer een poging gedaan om punten zoals religie en de problemen van de moderne wereld aan te snijden, maar op zo’n vluchtige manier dat het niet serieus te nemen is. Tron: Legacy is een mooi plaatjesboek waarvan je met hersens op stand-by en een grote zak popcorn moet genieten.

Het is erg twijfelachtig of dit vervolg dezelfde cultstatus zal bereiken als zijn voorganger uit 1982. In een tijd waarin de één na de andere visueel overdonderende film wordt gelanceerd is de kans groot dat deze verdwijnt in de massa. Daarbij had Tron een bepaalde charme omdat het verhaal klein en luchtig werd gehouden. Legacy neemt zichzelf te serieus voor een sciencefiction-film die een redelijk belachelijk concept hanteert. Een magisch concept van een computersysteem dat eigenlijk geen plek meer heeft in dit gedigitaliseerde tijdperk.