Ook zij zijn bang

Qua toon is Planet 51 nog het best te omschrijven als een zoete kruising tussen Back to the Future en Shrek. De animatiefilm speelt zich af op een onbekende planeet, die bevolkt is met kleine groene wezentjes. Ze leven als in de jaren vijftig, hebben haren als sliertige bananen en dragen nooit een broek. Maar net als wij worden ze verliefd, moeten ze op tijd hun huiswerk doen en maken ze films over aliens. En die aliens, aldus de grap van de film, dat zijn wij. Het verhaal draait om Lem, een schoolverlater die aan het werk kan bij de plaatselijke sterrenwacht. Daar vertelt hij in rondleidingen dat het heelal niet groter is een paar honderd meter. Want dat denken ze. Opschudding dus, als er in zijn achtertuin ineens een enorm ruimteschip landt, met aan boord een Amerikaanse astronaut.

Knipoog
Het regisseurstrio Jorge Blanco, Javier Abad en Marcos Martinez introduceert de fantasiewereld vlot. Misschien iets te vlot, maar feit is dat alle genretrucs vaardig aan elkaar gemonteerd worden. Er zijn aardige knipogen naar andere films (een E.T.-fietstocht langs de maan) en er wordt gespeeld met de verschillen en overeenkomsten tussen het leven op aarde, en op de groene planeet. De spanning die daarmee opgebouwd wordt, kan alleen niet vast gehouden worden.

De film is licht van toon, maar gaat over angst. Er is een stoere generaal die de alien met wapengekletter te lijf wil gaan, een kleine wetenschapper (in de Amerikaanse versie de stem van John Cleese) die de astronaut op zijn operatietafel wil hebben, en een groep hippies die contact met het buitenaards leven bezingt in demonstraties. Lem wil eigenlijk alleen zijn buurmeisje versieren, maar dat komt er niet van omdat hij de astronaut moet verbergen. Het idee is leuk gevonden. De makers houden de aardse kijkers een spiegel voor door de situatie eens ‘vanuit die ander’ te bekijken. Maar de boodschap is te eenvoudig en de film ontstijgt daarmee niet het niveau van een kinderfilm. In de eind-goed-al-goed-finale legt Lem het nog een keer uit aan zijn agressieve planeetgenoten: ‘Ik weet waar je bang voor bent. Het zijn geen monsters of aliens, het is het onbekende.’  

Running gag
Planet 51 heeft van alles te weinig. Niet genoeg humor voor een regelmatige stuiplach, onvoldoende zorg voor de thematiek en het ontbreekt aan karakterontwikkeling om als coming of age-verhaal te overtuigen. Het robotje van de astronaut, dat in de film continu op zoek is naar stenen, is erg grappig. Langzaam raakt hij bevriend met het oenige, beugeldragende vriendje van Lem. Het is een ontwapenende running gag. Vermakelijk, maar meer ook niet. Net als de rest van de film.