Elf

Elf Buddy (Will Ferrell) woont al z’n hele leven bij de kerstman op de Noordpool. Als mensenkind torent hij hoog uit boven de andere elfjes. Op een dag vindt z’n pleegvader dat het tijd is dat hij op zoek gaat naar z’n echt vader in New York. En zo belandt de wereldvreemde Buddy in de grote stad. Het is geen superspannend verhaaltje, maar Elf is wel een film met de nodige humor. De grappen zijn verfrissend en goed, waardoor het je meestal niet lukt een lach te onderdrukken. Het is sowieso al een komisch gezicht als je de lange Buddy in zijn maillot ziet rondhuppelen door de stad. En door zijn naïviteit zegt hij zulke domme dingen en doordat hij alles nogal letterlijk neemt, haalt hij de meest rare dingen uit. Soms zie je de grappen wel aankomen en soms ook niet, dat is het sterke van deze film.

Zoetsappig

Maar het is uiteraard (en hier kom je bij het typisch Amerikaanse aspect aan) niet alleen maar lollig in de grote stad. Buddy’s echte vader is een scrooge en z’n achtjarige stiefbroertje gelooft niet in de kerstman. En alsof dat nog niet erg genoeg is lijkt iedereen in New York de ware betekenis van kerst vergeten te zijn. O jee! Gaap! Je voelt het al aankomen: Buddy gaat de kerstgedachte redden. En dat is toch wel een erg zoetsappig element in de film. Amerikanen kwijlen bij dit soort verhalen, maar wij Nederlanders zijn daar toch te nuchter voor.

Onnozele blikken

Will Ferrell (Austin Powers, Old School, Zoolander) heeft wel heel erg zijn best gedaan om typetje Buddy neer te zetten, en met succes. Zijn onnozele blikken zijn lachwekkend en zijn manier van doen past er heel goed bij. Je kan Ferrell alleen na het zien van deze film niet meer zonder groene jas en gele maillot (hoe verzin je het!) zien. Het is dus maar de vraag of hij ooit nog van zijn elfenimago afkomt. De andere acteurs zijn niet prominent aanwezig in de film. Ze vervullen hun bijrol en springen er niet echt uit.

Zingend en vrolijk

Elf haalt het niet bij een kersttopper als Home Alone, al heeft regisseur Jon Favreau nog zo z’n best gedaan om er wat moois van te maken. Het ziet er ook allemaal wel best uit en de grappen komen in ieder geval goed aan (en daar gaat het toch om in een familiekomedie), maar toch had het verhaal wel wat sexier gekund, in plaats van dat eeuwige happy feeling and ending gedoe. Eén ding zul je in ieder geval niet kunnen ontkennen als je Elf gaat zien: je zal zingend en vrolijk de bioscoop verlaten.