Niet volmaakt, maar zeer vermakelijk

 

Roadmovie Rabat brengt daar verandering in. De film van clipmakers Jim Taihuttu en Victor Ponten over drie vrienden op weg naar het Marokkaanse Rabat trekt duidelijk een ander publiek naar deze bioscoopzalen. Voor aanvang van de voorstelling slingeren de toegestroomde puberale Marokkaanse jongeren popcorn richting gehoofddoekte meisjes. Een laserpen zoekt zijn weg op het witte doek. De spaarzaam aanwezige blanke 45-jarige vrouw kijkt verbijsterd om zich heen. 

Het belooft een enerverende voorstelling te worden. Maar zodra de film start vult de zaal zich met een alomvattende stilte. Rabat weet jong en oud, allochtoon en autochtoon, schoolkinderen en afgestudeerden vanaf het begin te vermaken. Verschillen tussen klassen en culturen verdwijnen even in het donker van de filmzaal. 

Het standaardverhaal

Nadir moet van zijn vader een oude taxi van Amsterdam naar Rabat rijden. Zijn twee beste vrienden Abdel en Zakaria nodigen zichzelf uit om hem te vergezellen. Vanaf het vertrek in Nederland tot aan de aankomst in Marokko voel je de innige vriendschap van deze drie jongens van het scherm druipen. Uiteraard wordt die vriendschap herhaaldelijk op de proef gesteld. Zeker als de ware reden van Nadirs reis duidelijk wordt. Maar gelijkertijd weet je ook dat het allemaal wel goed komt. 

Dit is tenslotte niet voor niets een roadmovie. Wat dat betreft heeft de film niets nieuws te bieden en zal hij je zelden verrassen met onverwachte wendingen. Daartegenover staat dan die vanzelfsprekende vriendschap van het drietal. Die ook nog eens gevat is in heel natuurlijk klinkende dialogen. Dit is geen filmtaal, maar herkenbare straattaal. En dat merk je aan de stilzwijgende herkenning van de bezoekers. 

Afkeer en aanstekelijke muziek
Er zijn echter ook momenten die enige afkerende ‘Eeks‘-reacties aan de toeschouwers ontlokken. Als het drietal op een verjaardag van een homofiele Spanjaard belanden gaat er een lichte schok door de hoofddoekjes zodra twee mannen elkaar vol op de mond zoenen. Ook als een racistische uitsmijter of een facistische agent het drietal dwarsboomt, rimpelt er een luid ‘Tssk’ door de zaal. 

Rabat weet duidelijk wat de doelgroep is en speelt daar meesterlijk op in. Ondanks deze gevoelige thema’s van racisme en homofilie is Rabat voornamelijk een luchtige film geworden. Niet op de laatste plaats door de ondersteunende soundtrack. Elk land dat de drie vrienden doorkruisen is voorzien van zijn eigen geluid. Zo wordt Nederland vertegenwoordigd door een belegen Shaffy-nummer en voorziet Frankrijk ons van een truttig chanson.  

Stereotypen uit de kast

Alle stereotypen worden uit de kast getrokken, zowel voor beeld als voor geluid. Natuurlijk passen de muziekjes bij het land en uiteraard steelt Zakaria een iPod. Geen cliché wordt vermeden. En toch wordt dit nooit vervelend. De film straalt een innemende naïviteit uit. Ook geholpen door het niet altijd even goede acteerwerk van de drie vrienden. Het geheel voelt echter gewoon heel liefdevol aan en raakt je gevoelige én humoristische snaar. Daardoor vergeef je de makers alle eventuele tekortkomingen. 

Dat de film een hele zaal puberende jongetjes en meisjes stil weet te krijgen en te houden, (ook de 45-jarige vrouw heeft zich trouwens zichtbaar vermaakt) zegt misschien al genoeg. En het is niet dat ze halverwege stiekem in slaap zijn gesust door de voorbijsnellende beelden. Zodra de aftiteling begint te rollen, schiet de laserpen weer door de zaal en belandt de rondgesmeten popcorn weer in je nek. Even zorgde een film voor lokale vrede. Daarna stroomde het dagelijkse haantjesgedrag weer de zaal in. Kunst is mooi, voor zolang het duurt.