Film / Films

Geen helden maar daden

recensie: Epic Movie

De Amerikaanse parodiefilm is een genre op zich, althans zo lijkt het. De laatste jaren werden we getrakteerd op films als Scary Movie, Date Movie en Not Another Teen Movie. Niet allemaal even succesvol misschien, maar toch goed voor flink wat geld in het laatje. Blijkbaar zijn de makers van deze eenvoudige conceptfilms het bedenken ervan nog lang niet beu, want deze week ziet Epic Movie het licht. De titel mag aan duidelijkheid niets te wensen over laten, helaas is dat met de inhoud minder het geval.

Het is meligheid troef, zoals het hoort bij dit soort films. De makers hebben zoveel mogelijk films uit de afgelopen twee jaar op één hoop gegooid, en zijn vervolgens naar een rode draad gaan zoeken. Daar kwam een flinterdun verhaaltje uit dat kant noch wal raakt, tenzij je alle oorspronkelijke films hebt gezien. Maar het gaat natuurlijk ook niet om het verhaal: vier volwassen weeskinderen (wie weet waarom mag het zeggen) komen op verschillende manieren in aanraking met een gouden toegangsbewijs naar een ‘epic adventure’. Op hun eigen manier zijn ze verstotelingen; de één bijvoorbeeld omdat ze onaards dom is, een ander omdat hij zelfs op de academie voor mutanten nog een vreemde eend in de bijt was. Met z’n vieren gaan ze naar de snoepfabriek waar het avontuur zou moeten beginnen, maar daar blijkt de eigenaar (paarse jas, zwarte hoed…) een heimelijke psychopaat te zijn. Via een muffe klerenkast belanden ze dan één voor één in een andere wereld, Gnarnia geheten, waar een boze bitch (rijmt op – jawel) de scepter zwaait. De rest laat zich min of meer raden.

Lallende Piraat

~


De naam Gnarnia en de snoepfabriek doen vast een belletje rinkelen, en ook de herkomst van een zelfkastijdende albinoneger zal weinig vraagtekens oproepen, maar de film moet het juist niet van subtiliteiten hebben. Er zijn zeker 25 films en series in het verhaal verwerkt, en hoewel veel grappen te flauw voor woorden zijn of niet goed uitgewerkt, is het soms wel heel vermakelijk om films die zichzelf te serieus nemen eens binnenstebuiten gekeerd te zien worden. The Da Vinci Code, toch al geen cinematografisch hoogtepunt, wordt in meerdere opzichten op de hak genomen. Verder moeten ook Harry Potter en zijn vrienden het flink ontgelden: ze zijn een stuk ouder en ‘wijzer’ geworden. Het hoogtepunt van Epic Movie is echter de parodie op het tweede deel van Pirates of the Caribbean: de lallende piraat heet hier Jack Sparrows (Darrell Hammond), en met een nagenoeg perfecte imitatie van het accent is deze man nog net even iets verder heen dan zijn voorbeeld.

Geen helden

Melig is dus het sleutelwoord, en verder laat het acteerwerk aardig wat te wensen over. De samenhang qua verhaallijn is natuurlijk ook ver te zoeken, maar wel is duidelijk dat de makers enorm veel plezier hebben beleefd aan het bedenken van de grappen. Het is alleen jammer dat de films die worden bespot op zichzelf vaak al niet de sterkste zijn, en de klassieke helden zijn in geen velden of wegen te bekennen. Harry Potter en James Bond mogen dan nog enigszins epische karaktertrekken bezitten, maar de keuze voor Snakes on a Plane en Borat lijkt nauwelijks te rechtvaardigen.

~

Het is jammer dat Friedberg en Seltzer bij het schrijven van het script niet hebben gekozen voor een paar duidelijke heldenfilms, waaruit ze dan een aantal herkenbare scènes hadden kunnen nemen. De rode draad was dan duidelijker geweest, maar het was vooral het gehalte aan lachsalvo’s ten goede gekomen. Omdat dit soort films staat of valt met de kwaliteit van de humor en de herkenbaarheid van de geparodieerde scènes, kan deze poging als mislukt worden weggeschreven.