Nergens echt venijnig

Martelen is verboden en kan, als het onder uitzonderlijke omstandigheden toch gebeurt, doorgaans niet op massale goedkeuring van het volk rekenen. Maar wat als je iemand te pakken hebt die iemand anders de dood in jaagt door informatie achter te houden. En wat als het om de levens van honderden mensen gaat? Of een miljoen? Het is een simpel, maar daardoor populair dilemma in discussies over goed en kwaad. De Australiër Gregor Jordan laat bioscoopbezoekers er anderhalf uur over nadenken. Michael Sheen, die David Frost vertolkte in Frost/Nixon en de rol van Tony Blair op zich nam in The Queen, speelt de terrorist Steven Arthur Younger; een tot de Islam bekeerde Amerikaan die beweert dat hij in drie grote steden nucleaire bommen heeft geplaatst. Nadat hij zich heeft laten oppakken, wordt hij ondergebracht op een geheime locatie en onderworpen aan de omstreden grillen van de mysterieuze specialist H. (Samuel L. Jackson). Het kat-en-muisspel dat zich vervolgens afspeelt, wordt bezien door de ogen van een FBI-agente met een geweten (Carrie-Anne Moss).

Nerveuze overzichten
Het eerste halfuur van Unthinkable bevat alle ingrediënten van een degelijke thriller. Er zijn nerveuze overzichtshots, het geluid dreunt en pingelt en de personages worden vlot neergezet. De videoboodschap waarmee Younger zichzelf in de beginsequentie bekendmaakt is zelfs ijzersterk: kil en actueel. De lat ligt daarmee hoog. Te hoog, blijkt op een gegeven moment – het moment waarop H. in vol ornaat ten tonele verschijnt.

Samuel L. Jackson nadert de pensioengerechtigde leeftijd, maar werkt elk jaar nog aan minstens vijf films mee. Daar zitten klassiekers als Pulp Fiction en Die Hard bij, maar hij kiest net zo goed voor het horrorpulp-scenario van Snakes on a Plane. In zijn acteerwerk beroept hij zich zo vaak op sleets geraakte maniertjes, dat het zelden leidt tot authentieke personages. Hij is vaak gewoon zichzelf, of beter gezegd: de licht ontvlambare, verontwaardigde man die hij in al zijn films speelt.

Verwarring

Unthinkable was beter geweest met een andere acteur in de rol van onberekenbare sadist. Ook omdat je als kijker al niet zo goed weet op wie je je aandacht moet richten. Misschien is dat opzet van regisseur Jordan, die overduidelijk verwarring wil veroorzaken over begrippen als goed, kwaad en rechtvaardigheid. Feit is alleen dat de psychologische strijd tussen de twee mannen, zich hoofdzakelijk afspelend in een industriële ruimte zonder daglicht, vooral onverschilligheid oproept. Het wordt nergens echt venijnig.

Misschien komt het ook door de populariteit van films als Saw dat expliciet geweld alleen niet meer genoeg is om je aan het scherm gekluisterd te houden. De toon is goed en er worden genoeg vragen gesteld om je bij de les te houden. Maar het scenario van Peter Woodward dwingt de acteurs in de tweede helft van de film tot een herhaling van zetten. Doordat te lang onduidelijk blijft welk personage op onze steun kan rekenen, wordt de verwachting gewekt dat er op het laatste moment nog een enorme twist aan het verhaal gegeven wordt. Met deze eigenaardige spanningsopbouw snijdt Jordan zichzelf in de vingers. Hij blijkt beloften uiteindelijk niet te kunnen waarmaken. Het onbevredigde gevoel waarmee hij je vervolgens achterlaat, past bij het verontrustende thema, maar is in dit geval vooral een brevet van onvermogen.