Enigzins stoffig, maar toch interessant

Het statische acteerwerk wekt dan wel fascinatie op, maar ook een totaal gebrek aan sympathie voor de personages. Ze blijven afstandelijke karikaturen die een duidelijke rol toegeschreven hebben gekregen in de onderlinge verhoudingen. Alleen dochter Gina lijkt een ontwikkeling te ondergaan. Als sfeerschets is de film echter uitstekend geslaagd. De benauwde, verstikkende dominantie van de moeder werkt door in elk detail, elke kamer in het huis, elk shot. Verhage maakt van het huis een gevangenis, waarin ieder tot elkaar veroordeeld is. Enige verlichting ligt in het absurdisme, dat als een rode draad door het verhaal loopt, en hier en daar op de ongemakkelijke lachspieren werkt.

Fysiek ongemak

Eenmaal geslagen, nooit meer bewogen… is niet voor iedereen weggelegd. De film is stug en weinig dynamisch. Toch zijn er enkele interessante facetten die de film onderscheiden. De ongeijkte manier van vertellen en het uitblijven van goedkope emotionele effecten, gecombineerd met het vangen van een tijdperk en het opwekken van fysiek ongemak bij de beklemmende verhoudingen tussen beschadigde mensen, maakt deze film zeker het kijken waard.