Film / Films

Geestverruimende grappen en grollen

recensie: La Beuze

In bijna heel Europa mocht ’t al, maar Nederland liep nu eindelijk weer eens ouderwets achter op de rest. Tot vorige week. En nu zijn de grenzen weer open, en mag de Groene Fee door de controle, net als alle Europese burgers. Nu komt de Groene Fee iets brengen, en daarin verschilt zij wel van de gemiddelde grensbezoeker. Zij verschilt hierin misschien wel heel veel van de bezoekers in de leeftijd van 15 tot en met 25. Die reizigers hebben wel affiniteit met groen, maar niet met absint in het bijzonder.

~

Drugstoerisme, lezer, drugtoerisme, daar heb ik het over. Dat die mensen de grens oversteken, komt doordat wiet in de rest van Europa nog steeds niet gelegaliseerd is. De Fransman rijdt in karavaan naar de Brabantse of Limburgse grenzen om daar zijn zakgeld te verbrassen aan iets dat voor de Hollanders eigenlijk alle rebelse glans verloren heeft.

Grootverbruikers

~

Ook Alphonse Brown en Scotch, de protagonisten in de Franse komedie La Beuze, waren vroeger grootverbruikers van marihuana en hasj. Tegenwoordig blowt Scotch in eenzaamheid, want Alphonse is net uit de gevangenis en wordt in de gaten gehouden door de politie. Daarbij moet Alphonse zuinig zijn op zijn stembanden. Want als buitenechtelijk kind van James Brown wil Alphonse in vaders voetstappen verder, als zanger in een zelfbedacht genre: de Frunkp, een mengeling van funk en rapmuziek.

Hyperwiet

Maar als je het wilt maken moet je naar de grote stad. Daar zitten immers de platenmaatschappijen. Dus rijden de heren naar Parijs. En hard ook, want ze worden achterna gezeten door Shaft, een onsympathieke onderwereldfiguur wiens vriendinnetje Alphonse op klungelachtige wijze trachtte te versieren. Onderweg vinden Brown en Scotch een slordige honderd kilo hyperwiet uit de Tweede Wereldoorlog en krijgen bezoek van een Argentijnse Duitser met sadistische trekjes.

Blaxploitation

Het verhaal, in grote lijnen uiteengezet, doet wellicht wat puberaal aan, en je moet van goeden huize komen wil je daar dan iets van maken. Maar voor de schrijvers was het blijkbaar voldoende materiaal om van La Beuze een grappige, spannende en vooral energieke film te maken. La Beuze is wonderwel geslaagd: de personages zijn innemend en trekken koppen waar Jim Carrey een puntje aan kan zuigen, en de cinematografie en het lichtgebruik zijn fris en geïnspireerd. La Beuze memoreert aan Wayne’s World, Scarface en Pulp Fiction, drijft in een blaxploitation-sausje en heeft een stampende, enthousiasmerende soundtrack. Erevermelding moet er dan nog zijn voor de geniale wijze waarop de makers het effect van de magnifieke teeltmarihuana op de personages hebben uitgebeeld. Uw recensent wil niet alles verklappen, maar die verwijfde Groene Fee kan wel inpakken.

Tour de France

Net als 18 ans après en RRRrrrr!!! (die nogal deprimerende kritieken kregen) is La Beuze een film uit de Tour de France van distributeur A-Film. Maar er zijn ook verschillen: La Beuze en RRRrrrr!!! zijn daadwerkelijk grappig (al is La Beuze grappiger, of eigenlijk toegankelijker dan RRRrrrr!!!), en origineel in opzet. Aantrekkelijke mensen, extatische hilariteit en goede muziek: wat wil een bioscoopbezoeker nog meer? Denk goed na of die kaskraker waar u naartoe wilt volgende week niet ook nog te zien is, want La Beuze draait niet zo lang. U bent gewaarschuwd.