The World's End

Vier jeugdvrienden worden opgetrommeld door hun oude maatje Gary (Simon Pegg), ooit de aanvoerder van wat de laatste jaren elders is getypeerd als een ‘wolf pack’. Het komt allemaal op hetzelfde neer: oudere mannen die te veel zuipen en dat eigenlijk niet moeten doen. Ook in The World’s End worden ‘de vijf musketiers’ aangevoerd door een onverantwoordelijk persoon met humor die alles bij elkaar liegt om zijn vrienden over te halen tot verscheidene stommiteiten.

Nuchter zijn is saai

Terwijl Andy (Nick Frost), Steven (Paddy Considine), Peter (Eddie Marsan) en Oliver (Martin Freeman) de afgelopen twintig jaar volwassen zijn geworden, banen hebben en soms zelfs een vrouw en kinderen, is Gary blijven hangen in het verleden, bang om zijn wilde haren kwijt te raken. Een van de redenen hoe Gary dit leven volhoudt, is excessief drankgebruik. Nuchter zijn is immers saai. Gary wil nog eenmaal de gouden jaren herleven waarin werd gepoogd ‘The Golden Mile‘ van Newton Haven af te leggen, een tocht langs twaalf kroegen met als eindbestemming The World’s End.

Goed georganiseerde kroegentochten (en met twaalf kroegen is daar wel sprake van) beginnen als een leuk initiatief en eindigen als een ware uitputtingsslag. Wanneer er naast een gevecht tegen het bier ook een gevecht tegen robots aan de gang is, wordt het er niet gemakkelijker op. Tot overmaat van ramp is Gary vastberaden ‘The Golden Mile‘ dit jaar wél tot een goed einde te brengen, ondanks de aanwezigheid van buitenaardse blauwbloedige creaturen.

Meer van hetzelfde

The World’s End is het slotstuk in de onofficiële Three Flavours Cornetto Trilogy van Wright en Pegg, waarvan Hot Fuzz en Shaun of the Dead de voorgaande delen zijn. In elke film wordt een ijsje gegeten met smaken die de film symboliseren, zoals groen pepermuntijs in deze film (aliens) en aardbeismaak in Shaun of the Dead (zombies).

De films worden niet alleen verbonden door ijsjes. De cast is grotendeels hetzelfde met vaste rollen voor Nick Frost en Simon Pegg, naast andere routiniers als Bill Nighy en Martin Freeman. De thematiek komt grotendeels overeen, met een herkenbare opbouw waarin de hoofdrolspelers pas na enige tijd doorkrijgen dat de wereld vergaat, en tot slot is de typische Britse humor van schrijvers Wright en Pegg het sausje waarmee het geheel wordt overgoten.

Verrassend in The World’s End zijn de sterk uitgewerkte vechtscènes die er soepel uitzien en met name Nick Frost tot een actieheld transformeren. Hij slaat de vele robots kort en klein en lijkt ontketend wanneer er drank in het spel is. De choreografie van de actiescènes is bij vlagen zelfs indrukwekkend te noemen, iets dat toch bijzonder is voor een Britse komedie. Voor de rest is The World’s End meer van hetzelfde, hetgeen liefhebbers van Hot Fuzz en Shaun of the Dead als muziek in de oren zal klinken.