Nieuwe dvd’s

Jezus is een Palestijn
(Lodewijk Crijns, 1999 • Video/Film Express)

Hoe anders was Nederland zeven jaar geleden, denk je anno 2006 bij het zien van Jezus is een Palestijn. Van islamofobie, verborgen armoede en seks voor een Breezer heeft nog niemand gehoord: zo vlak voor het nieuwe millennium overheersen thema’s als euthanasie en spiritualiteit. Cabaretier Hans Teeuwen maakt zijn acteerdebuut als timide jongeman die door een Hare Krishna-achtige sekte wordt opgenomen. Als zijn vader op sterven ligt, krijgt hij toestemming om afscheid te nemen. Van het veilige Limburg vertrekt hij naar Amsterdam, waar hij natuurlijk zwicht voor de verlokkingen van de boze buitenwereld.

Regisseur Lodewijk Crijns (van wie momenteel de flinterdunne BNN-serie Sprint! op tv te zien is) lijkt in deze absurdistische film de praktijken van valse messiassen aan de kaak te willen stellen. Niet voor niets citeert hij aan het begin van de film de omgekomen sekteleider David Koresh van de Branch Davidians: “Zoek niet, want Hij is in ons midden”. De meest sympathieke messias in de film is nog Najib Amhali als ‘de Palestijn’, en verder zijn er leuke rollen weggelegd voor Teeuwens toenmalige vriendin Kim van Kooten en zijn vaste theaterregisseur Pieter Bouwman. Het personage van Teeuwen zelf lijkt een meelijwekkend typetje te zijn uit zijn cabaretprogramma’s, en dit pakt opmerkelijk goed uit. Helaas doet het houterige scenario van Crijns, dat hij lijkt te willen verbloemen met een flinke dosis ‘functioneel bloot’, afbreuk aan het vermakelijke acteerwerk. (Rutger van der Meij)

The Beautiful Country
(Hans Petter Moland, 2005 • A-Film)

Deze recente productie van Terrence Malicks eigen filmbedrijfje is een ambitieus drama over het kind van een Vietnamese vrouw en een Amerikaanse soldaat, dat naar Amerika trekt om zijn vader op te zoeken. Potentiële stof voor vet aangezet sentiment, maar de ingehuurde Noorse regisseur Moland maakt er een meer ingetogen, serieus en grotendeels geloofwaardig drama van. De indringende psychologie van zijn doorbraakfilm Zero Kelvin (1995) ontbreekt echter, en aan Hollywoodiaanse plichtmatigheden ontkomt de Noor ook niet. Diepgang ontbreekt: de kijker leert niets van de psychologie van de halfbloed, en verkrijgt niet meer dan een oppervlakkig inzicht in de Vietnamese samenleving, de nasleep van de oorlog, en de bootvluchtelingen. De situatieschets van illegale immigranten is ook simplistisch; de scènes in het Chinatown van New York zijn het zwakst. Tegen het einde wordt het drama ineens weer veel overtuigender, maar dan heeft Moland zijn kruit al verschoten: The Beautiful Country is te amibiteus en blijkt uitputtend lang, ondanks weelderige beelden, uitstekende acteerprestaties en goede bedoelingen.

Droevig genoeg lijkt het een standaard te worden dat oorspronkelijke dvd-uitgaves door distributeur A-Film van al het interessante extra materiaal ontdaan worden; zo sneuvelde ook op deze dvd Molands audiocommentaar. (Paul Caspers)

The Upside of Anger
(Mike Binder, 2005 • Bridge Entertainment)

Als een Amerikaanse film begint met een begrafenis, dan weet je al dat je een verhaal over het verwerken van emoties zult gaan zien, en The Upside of Anger is op dat cliché geen uitzondering. Joan Allen speelt een huisvrouw van middelbare leeftijd die op een dag ontdekt dat haar man haar heeft verlaten voor zijn Zweedse secretaresse. Ze is boos, erg boos en dat moet iedereen weten: haar vier dochters en vooral de wat verlopen huisvriend Denny (Kevin Costner in een rol die minstens een half uur gewenning kost). Gelukkig is The Upside of Anger met al die woede geen film om chagrijnig van te worden.

Het is een familiedrama waarin de egoïstische, boze moeder langzaam leert omgaan met haar woede en waarin de vier gezusters een liefde vinden, wat niet in alle gevallen de goedkeuring van de moeder kan wegdragen. Alle problemen waar een gemiddelde ouder in een leven mee komt te zitten komen via deze vier meisjes aan bod en hoewel dat misschien niet helemaal realistisch is, geeft het de vier zusjes wel een functie. Het verhaal bevat een paar goede scènes, met hier en daar een komisch moment. Alleen het einde gooit roet in het eten, met een uitleggerige voice-over van de jongste dochter en, erger, een volstrekt onnodige en kunstmatige wending die de bron van Allens depressie in één klap wegneemt. Upside was een betere film geweest zonder de opening- en slotscènes. De dvd wordt uitgebracht door Bridge, dus extra’s zijn – behalve trailers voor drie afschuwelijke films – niet aanwezig. (Melson Zwerver)

Drum
(Zola Maseko, 2004 • Paradiso)

Drum speelt zich af in het Johannesburg van 1955 en draait om de jonge journalist Henry Nxumalo, die in zijn stukken het onrecht dat de ‘natives’ van Zuid-Afrika door de blanke ‘Boers’ wordt aangedaan aan het licht brengt. Zo ontwikkelt hij zich in de loop van de film tot een held in de strijd tegen Apartheid. Drum wekt de indruk dat de makers geen keuze hebben kunnen maken tussen inhoud en entertainment. Indrukwekkende scènes komen niet volledig tot hun recht, omdat ze worden afgewisseld met ‘grappige’ scènes die weinig aan het verhaal toevoegen. Verspreid over de film komen verschillende aspecten van de Apartheid oppervlakkig aan bod; deze verhaallijntjes blijven soms onopgelost en de motivatie achter bepaalde handelingen blijft onduidelijk.

Een ander minpuntje van de film is de Amerikaanse acteur Taye Diggs (Ally McBeal, Equilibrium). Hij overtuigt niet echt als Nxumalo; met zijn accent en mimiek valt hij uit de toon naast de sterk acterende Zuid-Afrikanen die de bijrollen spelen. Toch zijn er ook aspecten die wel de waardering van een groot publiek verdienen. Regisseur Maseko heeft duidelijk meer z’n mars; de film zit vol prachtige beelden en muziek. Als deze waargebeurde geschiedenis minder oppervlakkig was uitgewerkt, had Drum mensen aan het denken kunnen zetten over onrecht en de mogelijke invloed van de media op de bestrijding hiervan. Het niet erg verrassende einde doet vermoeden dat dit toch Maseko’s intentie is geweest. (Tessa Overbeek)

The Door in the Floor
(Tod Williams, 2004 • Paradiso)

Het is niet eenvoudig, een boek van John Irving verfilmen. Lasse Hallströms The Ciderhouse Rules is net te dik aangezet en The Hotel New Hampshire is vooral rommelig. De transitie is nog het meest geslaagd bij The World According to Garp. The Door in the Floor, Tod Williams’ tweede film, zou je hierin een goede tweede kunnen noemen. De casting is alvast prima: Jeff Bridges is de cynische, ontrouwe kinderboekenschrijver Ted Cole, en Kim Basinger speelt misschien wel haar beste rol ooit als zijn ingetogen vrouw Marion. Ook Elle Fanning (het zusje van Dakota Fanning, uit War of the Worlds) doet het overtuigend als hun 4-jarige dochtertje Ruth.

In zijn roman Widow for a Year beschrijft Irving het leven van Ruth. Tod Williams heeft wijselijk besloten het overzicht te behouden door slechts het eerste gedeelte van de roman als basis te nemen – daarmee klokt hij al 107 minuten af. De nadruk ligt nu op de strubbelingen van Ted en Marion. Ooit waren ze gelukkig, tot een fataal auto-ongeluk hen berooft van hun twee zonen. Ieder verwerkt het verlies op eigen wijze: Marion kan het er gewoon niet over hebben en klapt dicht, Ted vlucht in drank en overspel. Voor de zomerperiode gaan de twee gescheiden van elkaar wonen, waarop Ted een persoonlijke assistent, de adolescente Eddie, in dienst neemt. Kenners van Irving kunnen raden wat dat gaat betekenen voor de relatie tussen Ted en Marion. Hoewel Tod Williams door de vaak wat onlogische ontwikkelingen de aandacht net niet de volle tijd weet vast te houden, is het algehele gevoel na afloop van de film toch behoorlijk positief. Geen uitstekende film – gewoon goed. Zo ook de extra’s bij de dvd: audiocommentaar, behind the scenes en een interessant item waarin Irving en Williams over de vertaling van boek naar film praten. (Aryen Meijer)