Down

De Lift uit 1983 is, of je het nu leuk vindt of niet, een mijlpaal in de Nederlandse filmgeschiedenis. Het was de eerste speelfilm van Dick Maas en hij was de eerste die in Nederland een “Amerikaanse” film maakte, met suspense in plaats van spruitjeslucht, een actierijk plot en gelikte cameravoering.

Bijna twintig jaar later blijkt dat er nog niets is veranderd aan Maas’ aanpak: suspense, actie en camerawerk zijn nog steeds de sterkste drie punten in Down, de Engelstalige remake van De Lift – en helaas blijft het daar ook bij.
Het verhaal van de monteur die te maken krijgt met een moorddadige lift is verplaatst naar het fictieve Millennium Building in New York (“102 floors, 72 elevators”). De film begint veelbelovend, met een fantastisch helicopter-shot dat begint boven het water van de Hudson en eindigt in close-up op twee beveiligingsagenten die de verrekijkers op de wolkenkrabber gebruiken om te kijken hoe Peer Mascini (in de eerste van tenminste drie Nederlandse cameo-rolletjes) een beurt krijgt van twee hoertjes.

Na een onweersbui beginnen de liften in het gebouw kuren te vertonen. De eerste slachtoffers zijn – met typische Maas-ironie – een paar hoogzwangere vrouwen die terug komen van zwangerschapsgymnastiek. De volgende paar “ongelukken” (de onthoofding, de blinde man) komen rechtstreeks uit het origineel en in deze scènes blijkt weer dat Maas een uitstekend talent heeft voor actie en suspense. Een stuk slechter is het gesteld met de manier waarop hij zijn acteurs regisseert: het grootste gedeelte van de cast brengt de dialogen alsof ze een pond gehakt bestellen bij de slager. Enige uitzonderingen zijn Dan Hedaya, die eigenlijk nooit echt slecht is en hoofdrolspeelster Naomi Watts, die niet alleen erg mooi is, maar meer talent heeft dan ze in Down kwijt kon. (Misschien mag het later dit jaar wel in David Lynch’ Mulholland Drive.)

Ik kijk altijd uit naar de nieuwe film van Dick Maas, maar tenzij hij zijn zwakke punten weet te verbeteren, zullen de resultaten altijd wel teleurstellend blijven.