Film / Films

Kil en afstandelijk, maar warm muzikaal

recensie: La tourneuse de pages

Mélanie is 10 jaar oud, de dochter van een slager en een getalenteerd pianiste, als zij toelating doet voor het conservatorium. Tijdens het examen wordt zij echter zo afgeleid door één van de juryleden dat zij uit haar concentratie raakt en het examen verpest. Ze besluit nooit meer een piano aan te raken. Als zij jaren later stage loopt bij de echtgenoot van desbetreffende vrouw, doet zich de perfecte kans op wraak voor. Ze krijgt een baan aangeboden als kindermeisje van het zoontje van de twee en komt voor de zomer bij de familie Fouchécourt in huis te wonen…

Regisseur Dennis Dercourt volgde, alvorens hij met het maken van films begon, een opleiding aan het conservatorium in Parijs en tegenwoordig is hij leraar aan het conservatorium van Straatsburg. Dat Dercourt een muzikale achtergrond heeft, is goed te merken in deze film, hij weet de muziek liefdevol een hoofdrol te geven zonder dat deze het verhaal of de acteurs verdringt. De muziek is dominant en secundair tegelijk.

Sadistische trekjes

~

Ook zijn hoofdrolspelers wist hij goed te kiezen. Déborah François heeft als Mélanie een perfecte, mystieke mimiek met af en toe een bewonderende blik, dan weer een beangstigend beheerst glimlachje. Ze is afstandelijk, kil, beheerst en bij tijden ook onvoorspelbaar agressief. Toch weet ze de sympathie van de kijker te winnen. Catherine Frot is overtuigend als Ariane Fouchécourt, een fragiele vrouw die al haar zelfvertrouwen kwijt is en zenuwachtig worstelt met haar gevoelens.

De spanning in de film wordt goed opgebouwd, je voelt de seksuele en psychologische tensie tussen de twee vrouwen groeien. Mélanie lijkt eerst op een rustig en lief meisje, dat alle wrok is vergeten, maar in enkele schokkende scènes komen haar sadistische trekjes omhoog, die ze echter goed weet te verbergen voor Ariane. Deze ziet in haar de perfecte ‘pagina- omdraaister’ (degene die de pagina’s van de bladmuziek omslaat), die haar na een auto ongeluk weer op de rails kan helpen en haar onzekerheid in het pianospel wegneemt. Mélanie bestookt Ariane met bewonderende blikken en weet haar totale vertrouwen te winnen. Naarmate de film vordert ontstaat er een bijzondere relatie tussen de twee vrouwen. Hierdoor vergeet de kijker af en toe bijna op welk onvermijdelijk einde de film afstevent.

Kort

~

La tourneuse de pages behandelt wraaklust als een zeer menselijke eigenschap, waarbij slachtoffer en dader niet altijd even duidelijk te definiëren zijn. Dercourt heeft een prettige en kalme manier van regisseren. Er gebeurt vrij weinig in de film, er straalt een soort rust af van de scènes, die de spaarzame heftige momenten een extra impact geven.

De film is redelijk kort en kernachtig met een einde dat veel ruimte overlaat voor speculatie. Hierdoor ontstaat het onbevredigde gevoel dat er nog meer had kunnen gebeuren in het verhaal, maar het is tegelijkertijd een weloverwogen zet van de regisseur. De kijker wordt zo aan het denken gezet over wat er zojuist is gebeurd en wat er nu in godsnaam moet gebeuren met de personages. Kortom, een film die op meerdere niveaus stof tot nadenken geeft.