The Girl with the Dragon Tattoo

Regisseur David Fincher besloot twee jaar na de eerste verfilming van Mannen die vrouwen haten een Engelstalige film te maken van het Zweedse mysterie. Hij had zijn energie beter kunnen besteden.

Mannen die vrouwen haten, het eerste deel van de Millennium-trilogie van Stieg Larsson, behoeft nauwelijks een introductie. De roman, die het verhaal vertelt van de aan lager wal geraakte journalist Mikael Blomkvist die op zoek gaat naar een vrouw die al veertig jaar spoorloos is, was een internationale bestseller. Hacker en punker Lisbeth Salander, Blomkvists assistent, is verworden tot een iconisch personage in de moderne misdaadliteratuur.

Iconisch personage

Geen wonder dat dit succes in 2009 werd verfilmd door Niels Arden Oplev met in de hoofdrollen Michael Nyqvist als Mikael Blomkvist en Noomi Rapace als Lisbeth Salander. Rapace zette een Lisbeth Salander neer die zo fascinerend was dat het personage zich wel moest nestelen in het collectieve geheugen. Denk je aan de Millennium-triologie dan zie je het eerste Rapace voor je, met haar onderkoelde gelaatsuitdrukking, haar punkhaar en haar piercings.

Natuurlijk is er wel het een en ander af te dingen op de Zweedse verfilming, maar je moet wel van goede huize komen om al twee jaar later weer met een verfilming te komen. Toevallig komt Fincher (Se7en,

Waarom maken regisseurs een remake? Een mogelijke reden kan zijn dat de oorspronkelijke film verouderd is en dat een modern sausje een nieuwe generatie in staat stelt kennis te maken met een goed verhaal. Of de regisseur wil zijn eigen verfilming maken van een wereldberoemde roman, omdat hij er graag een eigen stempel op wil drukken. Zo zijn bijvoorbeeld Jane Eyre en Ben-Hur al meerdere keren verfilmd. Een andere reden is dat er in het origineel een taal wordt gesproken die de gemiddelde Amerikaan niet verstaat.

Dat laatste moet de reden zijn geweest om The Girl with the Dragon Tattoo te maken. De titel is overgenomen van de Engelse vertaling van het boek van Stieg Larsson. Maar ook hier gaat het om Mannen die vrouwen haten. Letterlijk, want The Girl with the Dragon Tattoo is niets meer dan een herhalingsoefening. Een goed geoliede en professionele herhalingsoefening, dat wel. Fincher kent zijn vak. En ook de acteurs doen weinig verkeerd.

Maar het probleem is dat Fincher weinig toevoegt. En dan rest er niets anders dan te vergelijken. De schokkendste scène uit de film is nog altijd braaf in vergelijking met het origineel. Bovendien is de relatie tussen de twee hoofdrolspelers een stuk minder goed uitgewerkt. Zoals altijd in dit soort verfilmingen, is het af en toe storend dat een verhaal dat zich in Zweden afspeelt in het Engels wordt verteld. Zo zitten er in de archiefmappen die Lisbeth Salander doorzoekt Engels geschreven artikelen uit Zweedse kranten. Dan is er nog het einde van de film, dat jammer genoeg wat sentimenteler is aangezet dan in de eerste verfilming. En het belangrijkste: actrice Rooney Mara kan niet op tegen Rapace.

Misschien is het voor een Amerikaan, die wars is van films in andere talen, fijn dat Fincher deze remake heeft afgeleverd, maar verder is The Girl with the Dragon Tattoo vooral overbodig.