Verlangende vrouwen op begrafenissen

Owen Wilson (Zoolander, The Royal Tenenbaums) en Vince Vaughn (Dodgeball, Old School) hebben in Amerika een reputatie hoog te houden. Ze staan garant voor komische films, waarbij ranzigheid uit de weg wordt gegaan. Beide acteurs willen meer dan platte lol, spelen vaak karakters die net iets meer diepgang hebben dan veel rollen in een gemiddelde zomerkraker. In Wedding Crashers geeft regisseur David Dobkin beide ‘crashers‘ John en Jeremy ruimschoots de gelegenheid om de personages te voorzien van emoties. Wilson is de gevoelige man van middelbare leeftijd, die verliefd wordt op een onbereikbare vrouw. Vaughn is de losbol met het 1.90 meter lange lijf, die valt voor een vrouw die bijna een halve meter kleiner is. Vaughn vindt de ware liefde, Wilson heeft liefdesverdriet. Hij ‘crasht‘ zelfs begrafenissen om troost te vinden bij het verdriet van daar aanwezige vrouwen.

Chemie

Wedding Crashers steunt voor een groot gedeelte op de chemie tussen de twee hoofdpersonen. Beide spelers hebben een vrolijke uitstraling, lijken elkaar de schijnwerpers te gunnen en plezier te hebben in het samenspel. De dialogen zijn echter soms wat houterig. Dobkin heeft er daarbij voor gekozen om elke uitgesproken zin in close-up te filmen. Dat betekent dat hij onwaarschijnlijk veel van instelling verandert. Elk woord, elke kuch of glimlach is in beeld. Deze keuze houdt in, dat het af en toe lijkt of de spelers even moeten inhouden. Na een moment wachten staat de camera weer goed gericht en volgt de uit het hoofd geleerde zin. De chemie tussen Wilson en Vaughn is ruim voldoende, maar de keuze van Dobkin werkt remmend.

Liften

Er ontbreekt verder nogal wat aan Wedding Crashers. Zo wordt in een scène vóór een bruiloft door de ‘crashers‘ gesproken over een gedegen voorbereiding, terwijl op de dag van diezelfde bruiloft alles geïmproviseerd wordt. De ‘broers’ overleggen alle plannen nogmaals, maar laten dezelfde plannen net zo gemakkelijk varen. Beide broers worden verliefd op de dochters van een machtige senator. Ze blijken echter niet gerekend te hebben op hun schoonmoeder. Deze heeft net haar borsten laten liften en wil wat aandacht van de bronstige toekomstige schoonzonen. Dit gegeven levert twee of drie aardige scènes op, maar schoonmoeder verdwijnt daarna bijna volledig uit het verhaal. Schoonvader, een rol van Christopher Walken, is ook zo’n geval apart. Hij heeft veel politieke macht, maar slaagt er niet in zijn eigen huishouden te runnen. Walken tiert en schmiert zich verder op de van hem bekende wijze door de film.

Rug

Wedding Crashers zakt af en toe in. Dobkin heeft te weinig keuzes gemaakt en laat de meeste verhaallijnen te lang door- of te vroeg doodlopen, en de kijker in de bioscoopstoel moet dat voor lief nemen. Na twee of drie mindere scènes volgt er meestal weer een goede grap. Wedding Crashers is een zomerse film met twee goed samenspelende acteurs en erg veel vrouwen die het vermaak op de rug zoeken. De film is pretentieloos amusement en scoort al met al een kleine voldoende.