Geen Kalf voor gewaardeerde film

Damiaan (Wieger Windhorst) is net geslaagd voor zijn eindexamen. Hij verlaat al snel het ouderlijk huis en laat daarmee zijn verweduwde moeder Aleid (Anneke Blok) alleen achter in een bovenwoning in Amsterdam. Zij vindt nieuwe liefde in de armen van een binnenschipper en besluit bij hem in te trekken. Vanaf dat moment komt de band tussen moeder en zoon steeds meer onder druk te staan.

Wat meteen opvalt aan Alles stroomt is de enorme herkenbaarheid die in alle elementen naar voren komt. Sugawara heeft gekozen voor simpele personages zonder al te ingewikkelde karaktereigenschappen, die daardoor toegankelijk en inleefbaar zijn. Het universele wederzijdse onbegrip dat ontstaat zodra kinderen zich losmaken van hun ouders wordt belichaamd door de keuzes van Damiaan en Aleid, die beiden een geheel andere kant op besluiten te gaan.

Goed, de manier waarop zoon Damiaan plotseling zonder bericht het huis uit gaat is dan wel ongeloofwaardig, maar staat op volledig logische wijze in dienst van het verhaal. De extreme distantiëring, of het ‘doorsnijden van de navelstreng’ zoals Damiaan het noemt, is de aanleiding voor een opeenstapeling van frustratie en onbegrip tussen moeder en zoon. Met het water als de grote verdeler, is de fysieke en emotionele afstand tussen hen steeds groter.

Alles stroomt is geen grootse en meeslepende film, maar weet de empatische snaren meerdere malen goed te raken. Bijvoorbeeld bij het shot van Aleid die eenzaam aan de ontbijttafel van een Spaans hotel zit. Of het shot van Damiaan terwijl hij wegfietst van zijn ouderlijk huis terwijl het leeg wordt gehaald. De kleine gebaren en de treurige maar toegevelijke blik die Anneke Blok zonder moeite keer op keer tevoorschijn tovert vormen de gouden combinatie voor een onvermijdelijke tranentrekker. Sentimenteel is het echter niet. De ontroering komt voort uit de oprechtheid van de personages en niet uit opgelegd drama.

Sugawara en Van der Pol zijn erin geslaagd om één van de meest basale menselijke emoties, de angst voor eenzaamheid, sterk voelbaar en interessant te maken. De schoonheid van het verhaal ligt in de eenvoud van de personages en de ontwikkelingen die hen voortdrijven. Het is onbegrijpelijk dat deze film op het Nederlands Film Festival geen enkele Gouden Kalf nominatie ontving. Gelukkig was er nog de publieksprijs, die geheel terecht naar Alles stroomt ging.

Lees hier een interview met Wieger Windhorst.