Film / Films

Akelige mislukking

recensie: Creep

Feestganger Kate (Franka Potente) raakt ’s nachts opgesloten in een Londens metrostation en wordt op de hielen gezeten door een mismaakte psychopaat. Zo’n eenvoudig uitgangspunt op één locatie biedt mogelijkheden voor een degelijk genreproduct, maar debuterend regisseur Christopher Smith laat ze links liggen, zodat Creep nergens in overtuigt. De film heeft een grimmige toon in plaats van humor, is saai in plaats van spannend, shockerend in plaats van pervers. Een mislukking op alle fronten.

~

Films met een dergelijke slachtersplot verschijnen doorgaans direct op video, en de Brits-Duitse coproductie Creep verdient niet beter. Het optreden van Potente, die op basis van haar rol in Lola Rennt enige populariteit geniet, vormt de enige denkbare reden dat de film in Nederland toch in de bioscopen mag verschijnen. Niet dat haar prestatie lovenswaardig is: ze speelt op absoluut oninteressante wijze een volstrekt onsympathiek personage. Meer heeft Creep ook niet te bieden.

Misselijk

De film onderscheidt zich van de doorsnee horror door een gemeen naargeestige sfeer, maar weet ook daarin niet te overtuigen. Creep is vaak extreem akelig, maar op een stijlloze manier. Regisseur Smith heeft eenvoudigweg niet genoeg in zijn mars om er mee uit de voeten te kunnen. Hij heeft geen gevoel voor timing en weet niet hoe je een scène opvoert, zodat Creep op eng bedoelde momenten op de lachspieren werkt. Waar gruwelijke scènes pervers hadden kunnen zijn, is het duidelijk dat Smith er te graag voor wil zorgen dat je je er misselijk bij voelt. Creep is het werk van een amateur, een genrefilmer die niet door lijkt te hebben hoe slecht zijn eigen film is en hem daarom veel te serieus neemt.

Glimlach

Na een slaapverwekkend eerste uur komt Kate terecht in de ondergrondse habitat van het monster, en op dat moment wordt de kijker even wakker geschud. Imposante choreografie en een stijlvol gebruik van donkere kleuren geven Creep opeens een duistere en spannende sfeer mee, maar die wordt direct om zeep geholpen als Kate de strijd met de griezel aangaat. Smith grijpt weer terug naar genreclichés, toont een onvermogen om zelfs de meest basale suspense op te voeren, en heeft bovendien de puberale drang om te shockeren. Na een aantal scènes die elkaar in gruwelijkheid overtreffen (met als dieptepunt gynaecologie met behulp van een zaag) maakt het het publiek inmiddels al lang niet niet meer uit of Kate zegeviert. De grap waarmee de film eindigt weet nog net een glimlach op het gezicht van de toeschouwer te toveren. Het feit dat dat de sterkste reactie is die Creep bij de kijker losmaakt, zegt genoeg.