Rouwen in Seattle
.
De film opent met Burke, die van citroenen limonade maakt en de kijker een levenswijsheid meegeeft: ‘Soms, en al doe je nog zo je best, vind je alleen citroenen op je pad. In dat geval heb je twee keuzes: of je verzuurt, of je maakt er limonade van.’
~
~
Rouwverwerking
De film vervalt daarmee tot een voorspelbaar romantisch drama, waarin Camp naast de nieuwe liefde en Burke’s eigen rouwverwerking nog een thema aansnijdt: de exploitatie van rouw. Burke is hier vertegenwoordiger van: een ervaringsdeskundige pur sang die zich vol enthousiasme op zijn rouwende publiek stort met zijn leus ‘A-Okay’. Het heeft iets weg van de shows van Emile Ratelband, lopen over hete kolen om je angst de baas te zijn. Burke’s optreden gaat verder dan alleen rouwverwerking en neigt naar uitbuiting van verdriet. Wanneer Burke dankzij zijn vriend en manager Lane een mega-deal kan sluiten, compleet met ‘hoe verwerk je je verdriet-dieet’ en een eigen show, komen de twijfels op. Is dit wel de manier om met complexe emoties als rouwverwerking om te gaan? Ook hier laat Camp steken vallen: een interessant gegeven vervalt tot voorspelbare scènes, waarin alles uiteindelijk goed komt. Zo voelt de zielige Walter (die zijn zoon verloren heeft) eerst weerstand, maar laat zich uiteindelijk toch helpen door Burke, wat leidt tot een zwaar aangezette scène in een bouwmarkt.
Alle thema’s worden door Camp naar een voorspelbare happy ending geleid. Als komedie is de film niet geslaagd, als overtuigend drama evenmin. Maar het is hem wel gelukt om van citroenen een mierzoete cocktail te maken.
