Les adieux à la reine

Een overdonderende aankleding kan niet verhullen dat regisseur Benoît Jacquot niet wist wat hij wilde met zijn film over de laatste dagen van de Franse koningin Marie-Antoinette.

Les adieux à la reine vertelt het verhaal van een hofdame aan het Franse hof ten tijde van de Franse revolutie in 1789. Sommige beelden van de film zijn betoverend. Zoals de scènes waarin hofdame Sidonie zich ’s nachts met haar kandelaar langs andere mensen wringt in de donkere gangen van het paleis van Versaille. Het complete hof staat in de gangen de onrust in het koninkrijk te bespreken, allemaal een kandelaar in de hand. Er gaat een lijst rond waarop de namen staan van alle hoflui die het woedende Franse volk wil laten onthoofden.

Ongeloofwaardige liefde
Het onrustig flikkerende kaarslicht van de kandelaren benadrukt de sfeer van naderend onheil. Maar helaas is dit slechts een van de weinige momenten dat Les adieux à la reine tot leven komt. De kostuumfilm van de Franse regisseur Benoît Jacquot spreekt niet aan, de prachtige aankleding en de historische locatie ten spijt. De film wil te veel verhalen vertellen. Zo legt Jacquot de focus op hofdame Sidonie, maar lijkt het verhaal ook te draaien om de onmogelijke liefde van koningin Marie-Antoinette voor hertogin Gabrielle de Polignac. Op de achtergrond speelt dan nog de Franse revolutie, die naarmate de film vordert een steeds reëlere bedreiging vormt voor het leven aan het hof.

Regisseur Jacquot laat Diane Kruger, die een zenuwachtige Marie-Antoinette speelt, dramatische verhandelingen houden over haar liefde voor de hertogin. Interactie tussen geliefden is vaak geloofwaardiger dan eindeloze monologen. Jacquot neemt hier echter nauwelijks tijd voor, waardoor de liefde niet meer dan een gril lijkt van Marie-Antoinette. Dat Virginie Ledoyen, die de hertogin vertolkt, het voor elkaar krijgt om een mysterieuze seksuele spanning uit te stralen in de weinige scènes waarin ze mag optreden, doet daar helaas weinig aan af.

Mooie plaatjes van chaotische dagen
De regisseur heeft wel veel tijd in geruimd voor de intrige rond een borduuropdracht die hofdame Sidonie moet uitvoeren, zonder dat ze de koningin daarover mag vertellen. Een aspect waarvan moeilijk te begrijpen is dat het zo veel aandacht krijgt. De film biedt sowieso veel ruimte aan details. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar Jacquot verliest de grote lijnen uit het oog.

En hoewel het spel van Léa Seydoux als de jonge hofdame niet onverdienstelijk is, is Sidonie een te vlak personage om de film te kunnen dragen. Wat overblijft zijn mooie plaatjes van de chaotische dagen voordat de Franse koning en koningin hun hoofd verliezen.