De Tweeling

Anna en Lotte, de tweeling uit de titel, worden op jonge leeftijd uit elkaar gehaald. Het is het eind van de jaren dertig en Anna blijft achter in haar Duitse geboortedorp waar ze van haar tirannieke oom de varkens moet voeren en niet naar school mag. Lotte groeit daarentegen op in een beschermd Hollands milieu, leert zingen en pianospelen en gaat studeren.

We volgen de beide zussen tijdens de oorlogsjaren en langzaam worden de thema’s uitgevouwd. Lotte heeft verkering met een joodse jongen en walgt van de opvattingen van de Duitsers. Anna is zich ondertussen van geen kwaad bewust en trouwt zelfs met een SS’er. De Tweeling laat haarscherp en op een briljante, ingetogen wijze zien dat er geen goede of slechte zijden in een oorlog zijn: er zijn alleen slachtoffers.

Vochtige ogen

Wat opvalt aan de film is hoe subtiel het verhaal in beeld wordt gebracht: alle acteurs spelen volkomen naturel en er wordt niets dik bovenop gelegd. Daarnaast bevat De Tweeling een heel belangrijk ingrediënt dat die Grote Boekverfilming van vorig jaar zo miste: ontroering. Bestond The Discovery of Heaven uit een briljant verhaal dat bevolkt werd met personages waar je vrijwel niets om gaf, bij De Tweeling heb je in het eerste half uur al vochtige ogen.

Het is moeilijk originele bijvoeglijke naamwoorden te vinden om uit te drukken hoe goed De Tweeling is. Alles aan de film is met zoveel liefde gemaakt en uitgebeeld dat het bijna tastbaar wordt. De aankleding is subliem, het camerawerk perfect en de acteurs spelen de beste rollen van hun leven. Het label ‘on-Nederlands goed’ kan op elk aspect van de film geplakt worden en is daarmee in één klap overbodig geworden.

Standaard

Filmmakers van Nederland opgelet: vergeet Turks Fruit, Soldaat van Oranje of Karakter – De Tweeling zet een nieuwe standaard waaraan elke film zich voortaan moet meten. De Tweeling is simpelweg de beste film van 2002.

Lees ook het interview met de makers van De Tweeling.