Unfaithful

Edward (Gere) en zijn Connie (Diane Lane) zijn op het oog gelukkig getrouwd, en hebben een kind. Toch doet de vertrouwdheid van de relatie vaak aan als voorspelbaarheid, en Connie weet niet wat ze met dat gevoel aan moet. Als ze op een dag aan het winkelen is in New York ontmoet ze Paul, een jonge Franse boekenhandelaar. Na aanvankelijke twijfel gaat Connie overstag, en begint ze een passionele affaire met Paul. Het zwaartepunt van de film ligt bij het vreemdgaan en de daaropvolgende angst om betrapt te worden. Edward krijgt door Connie’s geheimzinnige gedrag inderdaad zijn vermoedens, en alles lijkt af te stevenen op een grote tragedie.

Verkwisting van talent

Overspel leidt, hoe passioneel ook, altijd tot narigheid. Veel dieper lijkt de boodschap van Unfaithful niet te gaan. De film neemt zichzelf verschrikkelijk serieus, en daar vertillen de scenaristen en regisseur (Adrian Lyne) zich. Sommige dialogen komen zo gezocht over dat je er bijna van zou gaan lachen, en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Verder is de spanning in sommige scènes erg goed voelbaar, maar die komt dan ook vooral van de acteurs, en niet de regie. En juist de regie van Lyne heeft de overhand in deze film. Het verhaal wordt theatraal en overdreven in beeld gebracht, terwijl men beter de getalenteerde cast (met name Lane is soms erg goed op dreef) het werk had kunnen laten doen.

Vertrouw nooit een Fransman

De grootste achilleshiel van de film is echter dat alles zo stereotiep verloopt. De verveling van de vrouw, de toevallige ontmoeting met een geheimzinnige jongeman, de twijfel, het overstag gaan, de schuldgevoelens… Alles aan deze film kon zo afkomstig zijn uit een prulromannetje uit de supermarkt. Dat Edward een privédetective inhuurt om zijn vrouw te schaduwen is zo ontzettend standaard dat het publiek waarmee ik de film zag alleen maar ongelovig kon lachen. Het meest ernstige stereotype is echter de nationaliteit van Paul. Natuurlijk moest het een Fransoos zijn waarmee Connie vreemdging. De enige andere optie voor de schrijver was waarschijnlijk een blonde Zweedse halfgod die Sven zou hebben geheten.

Stand by your man

Op driekwart van de film komt er plots een wending in het plot, maar veel te laat om de film te redden. De emoties en gevolgen die deze wending met zich meebrengt, hadden nog voor enkele interessante momenten kunnen zorgen, maar helaas wordt alles in rap tempo afgeraffeld. In plaats van een spannende relatiethriller met een diepe emotionele lading is het net alsof ik naar een film zit te kijken die als titelsong Tammy Wynette’s Stand By Your Man had kunnen gebruiken. Lyne probeert de boel nog te redden met een klein open einde, maar helaas, too little too late. Huur liever een film als Fatal Attraction, ook van Adrian Lyne.