Theater / Voorstelling

Een experimentele smeerboel

recensie: Le Mouton Noir - De Bacchanten

De Bacchanten is het verhaal van Dionysos en zijn Bacchanten, de waanzinnige Nimfen die zich iedere avond in een grof feestgeweld storten. Dit verhaal wordt door Le Mouton Noir verteld in beweging, in schaduw en zelfs in het Russisch. Het is een experimentele performance én een traditioneel toneelstuk in een.

 

De Bacchanten is alles en dat is bij elkaar simpelweg te veel. Het ene moment speelt zich een vreemde performance af, met halfnaakte glibberende lijven onder fruit. Dan verandert het weer in een traditioneel stuk, waarin met perfecte dictie lange monologen worden uitgesproken. Vervolgens breken de spelers weer met die illusie, stappen uit hun rol en proberen ter plekke uit wat wel en wat niet werkt. Ze regisseren elkaar en ook de lichtman. De eerste keer werkt zo’n onverwachte switch komisch, maar gaandeweg ligt het er te dik boven op. Het overduidelijke meta-theater wordt dan wat irritant.

Traditie of experiment?

In de ’traditionele scènes’ blijft er niets van de eerdere bizarre performance staan; dan is de regie niet spannend, maar eerder braaf. Klassieke monologen en dialogen worden tot het publiek gespeeld, zoals we dat uit vele tragedies kennen. Ook hier schippert het spel tussen groots en meeslepend, dan weer klein en realistisch. Juist in de meer abstracte scènes waarin slechts het beeld de overhand heeft, krijgt De Bacchanten iets magisch. In een beweging, in een schaduw of in een dans raakt het publiek betoverd.

Vervreemding

De spelers springen vol overgave van de ene in de andere theatervorm. Het spelplezier straalt er vanaf en soms lijken ze daarin zelfs het publiek mee te krijgen. Hun energie, enthousiasme en creativiteit is onvermoeibaar. Toch maakt het inconsistent verspringen van vorm naar vorm, de grote lijn onbegrijpelijk. De vervreemding blijft… Waar kijken we in hemelsnaam naar?