Muziek / Album

Drietalig

recensie: Sophie Hunger – Supermoon

Bijzonder talent uit Zwitserland begint langzaam maar zeker door te breken. Met Supermoon maakt Sophie Hunger het zoveelste kwaliteitsalbum, deels gezongen in het Engels, het Duits en het Frans.

In november van 2008 ontdekte uw recensent bij een bezoek aan Zwitserland – en zoals altijd hongerig naar nieuwe muziek die we in ons land nog niet kennen – het tweede album van Sophie Hunger. Monday’s Ghost maakte direct indruk en dat is toen niet onder stoelen of banken gestoken. Of de oproep aan een platenbaas om het uit te geven in Nederland de oorzaak was van de release die later ook in ons land plaatsvond, zal altijd een raadsel blijven.

Aangrijpende schoonheid

Het album Supermoon is in twee edities beschikbaar: een reguliere uitgave met twaalf composities en een zogenaamde “deluxe boekeditie” met naast veel foto’s, teksten en kunst een tweede schijfje met nog zes aanvullende liedjes. Ik kan gerust stellen dat het een niet te versmaden aanvulling is.

Titelnummer ‘Supermoon’ is de start van het eerste album van dit tweeluik. Het meest prachtige moment ontstaat bij het inzetten van het lied ‘Die Ganze Welt’, zo ongeveer halverwege de eerste cd. Dit liedje bewijst dat de Duitse taal niet alleen schlagers voort kan brengen. Het daaropvolgende ‘Fathr’ is weer van een heel andere, aangrijpende schoonheid.

Het echte “Franse chanson”-idee ontstaat als Éric Cantona meezingt in ‘La Chanson D’Hélène’: heerlijk warm met een retrogevoel. Precies het tegenovergestelde bereikt Hunger met het daaropvolgende ‘We Are The Living’, dat heel erg uit deze tijd klinkt: staccato zang, elektronische klanken en vervormde gitaar, maar wel alles binnen de ruimte van de ingehouden schoonheid en niet schreeuwerig.

De afsluiter van het hoofdalbum, ‘Queen Drifter’, is van een fraaie, gedragen schoonheid. Misschien dat dit zou kunnen uitgroeien tot een hit? Het heeft een meeslepend refrein, waarmee het de luisteraar naar zich toe weet te trekken.

Achilleshiel

Wie de muziek van Hunger wil duiden heeft het lastig: het ene moment klinkt ze als Nynke Laverman, het andere als onze eigen Wende of Ilse de Lange, om het maar even heel dicht bij huis te zoeken. Van verder weg komt bijvoorbeeld een vergelijking met de Kate Bush.

Sophie Hunger springt net zo makkelijk van de ene op de andere taal, als vogeltjes op de takken in een boom. Of de luisteraars buiten haar regio dat net zo makkelijk mee zullen doen, is natuurlijk wel een heel belangrijke vraag. In Nederland zijn we al gemakkelijk meertalig, maar dat geldt niet voor andere delen van Europa. De achilleshiel van de muziek van Hunger, die haar zal verhinderen groot internationaal succes te boeken, is daarom juist deze drietaligheid. Wie daar geen probleem mee heeft, zal van elke noot genieten van Supermoon, want Sophie Hunger heeft opnieuw een kwaliteitsalbum gemaakt, dat in de luxe uitvoering extra lang genieten is!

Live in Nederland:

8 mei Patronaat, Haarlem
9 mei Rotown, Rotterdam