De fictieve werkelijkheid

Yves Petry baseerde zijn roman De maagd Marino op een waar gebeurd kannibalistisch seksschandaal in Duitsland. Hierin snijdt een 43-jarige Duitser, met toestemming van het slachtoffer, diens penis af om die gezamenlijk te consumeren. Vervolgens steekt hij de man dood en bewaart stukken van zijn vlees in zijn koelkast. Kan hij later nog wat nagenieten.

Niet echt zo gebeurd

De maagd Marino is echter geen waarheidsgetrouwe vastlegging van deze gebeurtenis. Petry raakte geïntrigeerd door de gebeurtenissen toen hij hier de eerste keer van vernam. Met de eerste summiere gegevens is hij aan de slag gegaan. Hij heeft er bewust voor gekozen niet meer feiten te verzamelen. Deze zouden hem alleen maar in de weg zitten. Het zou zijn stijl belemmeren.

De roman is dus niet bedoeld om de lezer meer te vertellen over dit specifieke voorval. Het is slechts een uitgangspunt voor Petry om een verbale speurtocht te starten naar de menselijke beweegredenen achter een dergelijke daad. Dat hij daar uiteindelijk niet in slaagt is jammer. Zeker gezien de fraaie wijze waarop Petry zijn zoektocht verslaat.

Mooi proza, weinig verhaal

Aan het proza van Yves Petry ligt het namelijk niet. De roman staat vol met prachtige zinnen en woordpareltjes. Zo kun je uren staren naar de door Petry beschreven kristallijnen lucht. Alleen al het woord kristallijn maakt het lezen van de roman de moeite waard. Ook Petry’s uiteenzettingen, over bijvoorbeeld literatuur, zijn prachtige staaltjes schrijverskunst. Maar Petry verliest zichzelf vaak in die kunst ten koste van het verhaal.

De maagd Marino is niet bedoeld voor wie eens een lekker gruwelverhaal wil lezen. Hoewel het eerste hoofdstuk er lekker in hakt. Hierin wordt de moord namelijk alvast uit de doeken gedaan. Daarna richt de schrijver zich op de twee hoofdpersonen en de weg die zij hebben afgelegd om tot die daad te komen. Dit is ook meteen het moment dat de auteur zich verliest in zijn eigen schrijfstijl.

Petry’s woorden vullen geen gaatjes

Hoe mooi Petry ook de gebeurtenissen en persoonlijke overwegingen van de twee mannen beschrijft, het blijft onduidelijk wat hen nu uiteindelijk tot die daad van kannibalisme heeft gedreven. Vooral dader Marino blijft gedurende het relaas een bordkartonnen karakter. Iemand die vanaf geboorte een eendimensionale leegte met zich meedraagt en daar geen invulling aan kan geven, ook niet met behulp van Petry.

Daarmee is dit boek geen vertelling geworden van twee mannen en een gruwelijk voorval, maar meer een mooie stijloefening van de schrijver. Wie een spannend boek over moord en doodslag verwacht, komt bedrogen uit. Wie daarentegen op zoek is naar een mooi stuk proza, wordt door Yves Petry op zijn wenken bediend. De gewonnen Libris Literatuur Prijs zal dan ook niet bedoeld zijn voor de verhalende aspecten van dit boek. Maar zeker wel voor de vertelwijze. Die is namelijk prachtig.

Petry schotelt met De maagd Marino een zo mooi verpakt cadeautje voor dat de ontvanger bijna niet opmerkt dat er verder niets in zit. Bijna! Maar toch knap gedaan.