Gewone bijzondere mensen

Lucy’s verliefdheid brengt haar op een dag uitgeregend bij David op de stoep. Ze wordt opgevangen door zijn moeder, die haar liefdevol een warme badjas en een kom soep geeft. Lucy geeft zich graag over aan deze gastvrijheid en als Davids moeder haar uit medelijden uitnodigt om met de familie kerst in Frankrijk te vieren, slaat zij dit niet af. Haar broer Boris nodigt ze er zelf bij uit en zo vertrekken de drie tieners naar het enorme huis in Augmentier. Daar wordt de basis gelegd voor de langdurige vriendschap. Boris ondekt er zijn gevoelens voor David en David op zijn beurt beseft gevoelens te hebben voor Lucy, hoewel haar vastberadenheid een alarmbel doet rinkelen in zijn hoofd. “Ik heb, vanaf het eerste moment dat ik haar zag, die afgrond in haar ziel gezien, die hitte, die koortsigheid, en wist heel goed dat ik mijn vingers daaraan niet branden moest.” In Augmentier wordt een pact gesloten dat bepalend zal zijn voor de rest van hun leven. Het verbod van de één wordt het excuus van de ander. En leidt tot schuldgevoelens bij beiden.

Of Lucy’s liefde, zo lang opgespaard om slechts aan één man te kunnen geven, beantwoord zal worden, is een vraag die gedurende het hele boek blijft hangen. Het is de meest aanwezige verhaallijn, maar niet de meest plezierige. De overtuiging dat David ooit de hare zal zijn, brengt haar tot wanhopige daden. Het leidt er toe dat ze op veertigjarige leeftijd doet wat ze vierentwintig jaar eerder had moeten doen…

Drieluik
Yolanda Entius is niet alleen een romanschrijfster, ze heeft veel geschreven voor toneel, televisie en film en regisseerde diverse toneelstukken en films. Dat verklaart wellicht de opmaak van het boek: het verhaal over opgroeien en volwassen worden, vriendschap en verlangens, wordt als een drieluik verteld vanuit de drie perspectieven van de hoofdpersonen. Dezelfde gebeurtenissen door drie paar ogen bekeken. “Ik pakte hem bij zijn schouders en gaf hem bij wijze van grap een stevige zoen op zijn mond. Boris kreeg een kleur”. En “David bezegelde zijn plechtige eed op onze vriendschap met een zoen. (…) En ik? Ik gloeide als een peertje van meer dan honderd watt.” De verhalen van de drie verschillende hoofdpersonen wervelen in het boek om elkaar heen, net zoals de personages zelf. Hun relatie is er één van aantrekken en afstoten. Steeds weer komen ze bij elkaar terug, zelfs als dat niet meer mogelijk lijkt te zijn.

Op 25 november 2007 heeft Yolanda Entius het eerste exemplaar van dit boek aan Ramses Shaffy overhandigd. Op http://www.yolandaentius.nl/ is de brief te vinden aan Ramses Shaffy, waarin zij haar bewondering, zelfs bijna liefde voor hem opgeschreven heeft en waarin zij hem uitnodigt om bij de presentatie van haar boek aanwezig te zijn. Grappig en ontroerend is vervolgens de beeldregistratie waarin zij haar brief nog eens voorleest, ditmaal aan Ramses Shaffy persoonlijk, en waarin te zien is hoe zij na al die jaren een jeugdfantasie kan waarmaken.