In de traditie van de grote Angelsaksische krantenstrips

De dubbele betiteling van Uitgeverij Boumaar mag dan zijn verdwenen, ook dit nieuwe album van Nicky Saxx bestaat als vanouds uit twee verhalen: Noodweer en Horen. In het eerste verhaal moet Nicky zien te overleven als in de buurt van een stad in het zuiden van de Verenigde Staten de dijken doorbreken. Natuurlijk gaat dit met de nodige problemen gepaard, want mensen blijken ineens heel zelfzuchtig als er eens een keer écht iemand hulp nodig heeft. Ook de reddingsacties komen niet al te snel op gang, dus onze stoere heldin mag het weer eens helemaal in haar eentje opknappen. Het lijkt erop dat de auteurs met dit verhaal kritiek willen leveren op de dramatische gang van zaken na de overstroming van New Orleans door de orkaan Katrina; het zal geen toeval zijn dat dit verhaal enkele maanden na de ramp werd gemaakt. Risico bij een verhaal dat is gebaseerd op de actualiteit is dat het geforceerd kan overkomen, maar deze valkuil hebben Ritstier en Oosterveer vakkundig weten te omzeilen: door een eigen ramp te bedenken en er nog wat andere verhaallijnen doorheen te mengen is het ook als op zichzelf staand verhaal prima te genieten.

Horen

Horen is de proloog van wat een heel interessante reeks verhalen zou kunnen gaan worden. Azrateken-expert Henry Mitchell wil om verder te komen met zijn onderzoek een expeditie ondernemen naar San Latunia, de plaats waar deze Azrateken ooit woonden. Eén van de beoogde expeditieleden is Elja Steiner, Nicky’s compagnon. In dit verhaal is er van een expeditie echter nog geen sprake: professor Mitchell blijkt vlak na zijn ontmoeting met Steiner te zijn vermoord en Elja is de voornaamste verdachte. Aan haar en Nicky de opdracht om de ware daders te vinden, iets wat natuurlijk weer de nodige gevaarlijke situaties oplevert. De manier waarop onze twee heldinnen zich telkens weer uit de meest hachelijke situaties weten te redden geeft soms te denken, maar eigenlijk is dat ook juist weer de charme van de serie. Het is natuurlijk afwachten wat er in de volgende verhalen nog gaat gebeuren, maar de verhaallijn rond de Azrateken lijkt bij voorbaat al geslaagd. Het enige minpuntje is het ontbreken van een strook (een dagelijkse aflevering in de krant), maar die wordt gelukkig in het volgende album alsnog opgenomen. Voor de Nicky Saxx-liefhebbers die niet kunnen wachten, staat hij hier alvast afgebeeld:

Behalve dat de verhalen van Willem Ritstier zeer de moeite waard zijn, is er ook nog het ongelooflijk grote tekentalent van Minck Oosterveer, die met dit album wederom bewijst iedere dag weer hoge kwaliteit te kunnen leveren. Het tekenwerk van Oosterveer evolueert vrijwel voortdurend, maar bij Nicky Saxx heeft hij na meer dan tien verhalen inmiddels de juiste balans gevonden voor een spannende strip in zwart-wit, die gemaakt wordt in de beste traditie van de grote Engelse en Amerikaanse krantenstrips.