Oude vernieuwingen en vernielingen

Zocht Tatiana de Rosnay het in Haar naam was Sarah in het nabije verleden (vlak voor WOII), nu duikt ze iets verder de geschiedenis in. Het Parijs van 1942 wordt in Het huis waar jij van hield ingeruild voor het Parijs van eind negentiende eeuw. Een verschuiving die de schrijfster schijnbaar moeiteloos ondergaat. De stad voelt rond 1870, door de pakkende beschrijvingen van De Rosnay, net zo levendig aan als in 1942.

Huis en haard met hand en tand

De setting is deze keer iets kleiner. Geen dreigende wereldbrand, maar wel een aanstaande aardverschuiving op stedelijk niveau. Door de ambitieuze stadsvernieuwingswerken van baron Haussmann verdwijnen er complete Parijse wijken van de kaart. De huizen van duizenden Parijzenaars worden onteigend. Een van de getroffen personen is Rose Bazelet. Haar huis moet plaats maken voor de Boulevard Saint-Germain.

Aangezien Rose verknocht is aan het huis wil zij niet wijken voor deze nieuwerwetse fratsen van de prefectuur. Het is het ouderlijke huis van haar overleden man, een veilige haven en een warm nest. Rose zal zich letterlijk tot het laatst verzetten alvorens haar huis aan de sloophamers te overhandigen. Ze heeft tenslotte haar overleden man beloofd het huis nooit te verlaten. En terwijl de sloop begint schrijft Rose in de kelder van het huis een lange brief aan haar man. Deze brief vormt de inhoud van Het huis waar jij van hield.

Prettig in een vreemde vorm

Dit is een prettig lezend boek met prachtige sfeerschetsen van negentiende-eeuws Parijs. Rose en haar buurtbewoners worden levendig en warm beschreven. Vanaf de eerste pagina heb je sympathie voor buurt en bewoners. Alle ingrediënten voor een geslaagde roman zijn aanwezig. Er zijn echter een aantal punten die verhinderen dat Het huis waar jij van hield de karakterisering ‘fantastisch’ krijgt in plaats van het predicaat ‘goed’.

Allereerst is er iets vreemds aan de vorm waarin het verhaal gegoten is. Rose schrijft het in de vorm van een brief aan haar overleden man. Ze had een innige, diepe band met haar man, die al enkele jaren dood is. Je verwacht dat iemand die zo veel van haar man hield regelmatig ‘contact’ zou houden met de overledene. Maar in haar brief aan haar man vertelt ze over alles wat is voorgevallen tussen zijn overlijden en de huidige sloop. Dat voelt vreemd aan. Ze zal belangrijke gebeurtenissen toch al wel eerder gemeld hebben?

Niet zo gruwelijke voorspelbaarheid

Daarnaast is er het geheim dat Rose haar man moet opbiechten. Op basis van het eerste argument is het vreemd dat Rose dit gewetensbelastende geheim nu pas aan haar man vertelt, maar het is uiteindelijk ook niet zo gruwelijk als de lezer doet vermoeden. De onthulling ervan is daardoor een beetje teleurstellend. De Rosnay heeft ervoor gekozen het meest voor de hand liggende scenario te hanteren.

Het verhaal is niet verrassend en het geheim niet gruwelijk genoeg om het plot naar grotere hoogten te stuwen. De kwaliteit van de roman moet dan ook niet in de verhaallijn gezocht worden, maar in de manier waarop de schrijfster het Parijs van de late negentiende eeuw tot leven weet te wekken.