Veel bravoure, weinig inhoud
.
Het Britse multitalent Fry is naast schrijver ook acteur in komedies, drama’s, televisieseries en documentaires. Verder is hij televisiemaker, quizpresentator, radiopresentator en toneelschrijver. Daarnaast schnabbelde hij bij met het inspreken van luisterboeken (waaronder Harry Potter) en televisiespotjes. Maar zijn succesvolle carriere wordt in turbulentie overtroffen door zijn priveleven, waarin hij worstelde (en bovenkwam) met zijn seksuele geaardheid, diverse verslavingen en zijn manisch depressieve inslag.
Herkauwen van deel 1 en 2
Misschien verbleekt More Fool Me bij de eerste twee biografieën omdat Fry daarin al het meest onstuimige deel van zijn leven belicht; een leven waarin hij twee keer van school werd gestuurd, drie maanden in de gevangenis doorbracht vanwege creditcardfraude, Hugh Laurie ontmoette en zijn meest succesvolle komedieseries opnam. Maar maak je geen zorgen als je More Fool Me als losstaand boek leest zonder die daaraan voorafgaande delen, want Fry spendeert het eerste kwart van het boek aan een samenvatting van zijn eerdere werk. Hij biedt daarvoor zelf herhaaldelijk zijn excuses aan, om vervolgens ongegeneerd door te gaan met deze herhaling van zetten.
More Fool You
Het verslag van het excessieve leven waartoe hij eind jaren ’80 zijn toevlucht nam – ‘He was, to all intents and purposes, a high-functioning addict. Blazing brightly and partying wildly…’ – blinkt vooral uit in saaiheid. Bijna zakelijk vertelt Fry over zijn cocaïneverslaving. Voor de man die claimt het record te houden van het frequentst ‘fuck’ zeggen binnen een live uitzending op de Engelse televisie, blijft het maar tam. Hij valt regelmatig in herhaling wanneer hij vertelt over de wilde avonden in zijn favoriete club, The Groucho. Daarbij laat hij en passant zoveel mogelijk celebrities die hij ooit ontmoette de revue passeren, waarbij hij nonchalant laat vallen dat hij meestal niet eens weet wie het betreft. In de laatste 100 pagina’s lijkt Fry’s toch al nauwelijks aanwezige muze, hem geheel te hebben verlaten en lepelt hij dagboekfragmenten uit 1993 op. En zo komt More Fool Me, dat in niets lijkt op de bruisende en sprankelende kroniek die haar flaptekst belooft, aan een teleurstellend einde.
