Emotie-TV

Antiheld in dit verhaal is Felix Post, een schrijver wiens geld op is, wiens relatie stukgelopen is en die door middel van seks en drugs zijn problemen wil vergeten. Het is een onorigineel en wankel fundament voor een roman, niet alleen omdat het al zo vaak gedaan is, maar ook omdat een dergelijk verhaal vaak na enkele tientallen pagina’s begint te vervelen. Het is immers het soort roman waarbij je na dertig pagina’s al aanvoelt dat het slechts bij feestjes, drugs, seks en zelfmedelijden zal blijven.

Een rommeltje
Toch zijn er elementen die zo’n roman toch nog interessant kunnen maken. Stijl is zo’n element, maar ook kan de schrijver ervoor kiezen om toch nog enige spanning in het verhaal aan te brengen door bijvoorbeeld de impact van de levensstijl van het hoofdpersonage op zijn directe omgeving te beschrijven. Maar bovenal is het taak aan de schrijver om inzichtelijk en voelbaar te maken waarom iemand die gemakkelijk het heft in eigen hand kan nemen en iets kan maken van zijn leven ervoor kiest om in plaats daarvan een rommeltje te maken van zijn leven.

Wat betreft stijl is er weinig aan te merken op Boek van de doden. Philip Huff beschrijft het wel en wee van Felix in een prettig leesbare stijl. Het is eigenlijk het enige lichtpuntje van de roman, want op de andere punten schiet het boek toch echt tekort. Aangezien iedereen in Felix’ omgeving het de normaalste zaak van de wereld lijkt te vinden dat Felix zich volpropt met ketamine en coke of simpelweg niks merkt van het feit dat hij ontzettend veel drugs gebruikt, moet de roman het verhaaltechnisch gezien vooral hebben van het inzichtelijk maken van Felix’ keuze om zijn leven op deze manier te leven.

Gemiste kans
Op dit punt mist Huff echter de kans om Boek van de doden interessant te maken. Weliswaar probeert Huff spanning te creëren door steeds te suggereren dat de breuk tussen Felix en zijn grote liefde Victoria iets met een auto-ongeluk te maken heeft, maar wanneer het de lezer duidelijk wordt wat deze twee zaken met elkaar te maken hebben, overheerst vooral teleurstelling. Niet omdat het een clichématige of oninteressante verklaring is, maar juist omdat aan dit aspect van het verhaal veel te weinig aandacht besteed wordt.

Het resultaat is dat de roman uiteindelijk inderdaad driehonderd pagina’s lang enkel over feestjes, drugs, seks en zelfmedelijden gaat. Wie daarin is geïnteresseerd kan beter wat emotie-tv opzetten. Dan heb je dezelfde verhalen, maar dan in veel kortere tijd verteld.