Familiedrama dat niet had mogen gebeuren
Een parelsnoer, een roze baret en een in rood leer gebonden schetsboek – dat zijn een paar van de voorwerpen die Eithne, een kunstenares op het punt van doorbreken, bewaart ter herinnering aan haar oudere zus Beatrice. Beatrice is tien jaar geleden, op achttienjarige leeftijd, in de mist verdwenen. Men neemt aan dat ze is vermoord. En dan, op een dag, staat er een jonge vrouw voor haar deur die beweert de dochter van haar zus te zijn. Dit is het uitgangspunt van een uitstekend boek dat in de lijn van het werk van bestsellerduo Nicci French ligt. Er is echter een groot verschil met Nicci French: Noelle Harrison schrijft vele malen beter.
Afwisseling
Aan de hand van korte hoofdstukken, die steeds uit het perspectief van de verschillende hoofdpersonen geschreven zijn, wordt de ware toedracht rondom het verdwijnen van Beatrice ontrafeld. De achtergronden en beweegredenen van Beatrice, Eithne en hun moeder Sarah worden langzaam maar zeker duidelijk. Maar ook andere personen komen, waar nodig, aan bod. En zo ontvouwt zich langzaam een familiedrama, dat nooit had mogen plaatsvinden. En juist dat besef dringt zich langzaam maar zeker steeds meer aan de lezer op. Het had niet hoeven gebeuren. Als ook maar één van de betrokkenen eerder zijn mond had open gedaan had veel leed voorkomen kunnen worden.
Dit droevige besef wordt door Noelle Harrison op subtiele wijze aan de lezer overgedragen. De wisselwerking tussen de gezinsleden wordt prachtig gekenschetst en geeft het verhaal juist dat beetje extra dat ik bij Nicci French zo vaak mis. Dit schrijversduo verzandt vaak in oeverloos psychologisch blabla en hun hoofdpersonen komen soms welhaast hysterisch over. Maar Harrison blijft to the point. De emoties van de hoofdpersonen blijven altijd logisch en navolgbaar en de vrouwen blijven sterk ondanks hun verdriet. Tel daar een vlotte vertelstijl bij op en je hebt een onderhoudend boekwerk.
Wendingen
En het verhaal is tevens onderhoudend door de wendingen die het neemt. Als je denkt te weten hoe een en ander zich afgespeeld heeft blijkt het toch weer net iets anders te liggen. Dus stel je je visie bij om meteen geconfronteerd te worden met het relaas van een volgend hoofdpersoon. En dat duidt dan weer op een andere verloop van gebeurtenissen. Deze wisseling van inzichten verkregen door de verschillende invalshoeken per hoofdstuk maakt Beata Beatrice zo boeiend om te lezen. Van begin tot eind vraag je je af wat er nu werkelijk met Beatrice gebeurd is. En godzijdank kom je er pas achter op de allerlaatste pagina.
Het besef
En als dan op het eind alles op zijn plaats valt, als het hele verhaal verteld is, dan overvalt je het eerder genoemde besef dus nog een laatste maal. Het besef van onnodig leed. Het besef dat zwijgen niet altijd goud is. Dat praten juist een hoop ellende kan voorkomen. Dat vriendschappen of familiebanden kapot kunnen gaan aan stiltes. Maar ook het besef dat je hier een uitzonderlijke roman hebt gelezen. En dus zal ik niet zwijgen maar luidskeels oproepen tot het lezen van Beata Beatrice. Zegt het voort.
