Boeken / Non-fictie

Hoe een veeleisende vrouw een veeleisende man vangt

recensie: Mirjam van den Broeke & Femmetje de Wind - Wat wil de man?

Sinds Bridget Jones, Sex and the City en het ontstaan van het genre chick-lit mag het met recht een hedendaags probleem worden genoemd: single vrouwen van boven de dertig. Met name de hoogopgeleide variant die onmogelijke eisen stelt aan zichzelf en het leven geeft reden tot zorg. Het speelkwartier is over, de biologische klok tikt en de leuke mannen zijn in geen velden of wegen te bekennen.

Wanhoop, eenzaamheid en mogelijk het uitsterven van de soort zijn hier de dramatische gevolgen van. Succesvolle dertigers als Mirjam van den Broeke (single, redacteur bij Quote) en Femmetje de Wind (sinds enkele jaren vaste verkering, voormalig hoofdredacteur van Jackie) zijn zich meer dan bewust van deze ellende. Om de moderne vrouw uit de brand te helpen, schreven zij een datinghandboek voor vrouwen: Wat wil de man?

Oertijd
Datinghandboeken zoals The Game (voor mannen) en The Rules (voor vrouwen) beroepen zich per definitie op een gemakzuchtige tweedeling: mannen jagen, vrouwen verzetten zich daar koket tegen, totdat de eeuwige trouw in zicht is. Man-vrouwverschillen worden uitvergroot en verklaard vanuit de oertijd. In Wat wil de man? is dat niet anders. Dit handboek heeft echter twee pluspunten: het is humoristisch (zoals zelfs Jort Kelder in een voorwoord moet toegeven) en het geeft heel veel praktische tips. Die tips – van de do’s en don’ts van een online datingprofiel tot hoe je je relatie herstelt na vreemdgaan – zijn zowel gebaseerd op enquêtes als op de uitgebreide eigen ervaring van de auteurs en hun vriendinnen.

Van ‘Mr. Perfect’ naar ‘Mr. Right’

Daarbij weten de auteurs ook wel dat dé man niet bestaat. Ze zijn er op zijn minst in negen soorten: de Heerser (alias de Controlfreak), de Narcist, de Peter Pan, de Leraar, de Dubber, de Emotieman (alias de Kunstenaar), de Workaholic, de Macho en de Don Juan (alias de Romanticus). In de bespreking van deze mantypen valt op dat slechts enkele typen bereid zullen zijn zich aan je te binden. Aangezien ‘een man aan je binden’ het grote doel is, geven Mirjam en Femmetje gelijk de gouden tip dat hiervoor concessies gedaan zullen moeten worden. Een razend aantrekkelijke, spannende en rijke wereldreiziger zal doorgaans niet de meest betrouwbare partner zijn. Zaak is om je eisenpakket te beperken, op te houden te zoeken naar ‘Mr. Perfect’ en gelukkig te worden met ‘Mr. Right’. 

Maar als je vervolgens kijkt wie er volgens Mirjam en Femmetje in aanmerking komen voor de titel ‘Mr. Right’ moet geconstateerd worden dat het eisenpakket nauwelijks is bijgesteld. Downdaten is namelijk uit den boze en eigenlijk wordt van de man verwacht dat hij om de haverklap naar de schoenenwinkel rent voor zijn geliefde. Mirjam en Femmetje hebben het gemunt op Quote 500-mannen en hun advies is daar ook naar. Voor deze mannen die alles al hebben, moet je wel heel moeilijk gaan doen om een interessante uitdaging voor ze te zijn. Mannen die niet zo zelfingenomen en veeleisend zijn, zullen beduidend minder moeite hebben met een enthousiaste vrouw die het initiatief neemt dan de auteurs willen doen geloven. Dat neemt niet weg dat jezelf te snel en te bloot op een man werpen niet de beste garantie is voor het opbouwen van een langdurige relatie, zoals de pijnlijke perikelen van de wellustige Mirjam duidelijk maken.

Wat de vrouw wil

In al zijn roze glorie en met zijn sierlijke illustraties, ‘hilarische chatconversaties’ en mantypen is dit een boek waar mannen waarschijnlijk met een grote boog omheen zullen lopen. Praktische tip: doe dat vooral niet. Wat wil de man? onthult namelijk minstens evenveel over wat de vrouw wil (bijvoorbeeld een man die elke dag een schone onderbroek aantrekt) en niet wil (zoals een man zonder ambities). Ook komt expliciet en impliciet aan de orde waar je een vrouw het diepst mee kwetst, namelijk na een romantisch begin compleet van de radar verdwijnen.

Uit laatstgenoemd verdriet is dit boek ontstaan. Zoals Mirjam en Femmetje keer op keer bevestigen, is dit boek opgedragen aan Bram Moszkowicz. De ‘advocaat met poedelhaar en een mal accent’ maakte beide dames het hof op hysterisch romantische wijze, en verdween vervolgens met de noorderzon naar een nieuwe verovering. Je kunt de auteurs rancune verwijten, maar dan wel vruchtbare rancune: de op de achtergrond – en vaak ook op de voorgrond – spelende afwijzing van Bram M. geeft een extra persoonlijke en smeuïge lading aan hun boek. Dat is een derde pluspunt van Wat wil de man? Het geeft het antwoord op de vraag hoe een man als Moszkowicz in hemelsnaam al die bloedmooie vrouwen aan de haak slaat.