Rood, hoop en liefde
Vandaag is rood. Niet op de Marco Borsato-manier, maar op de wijze van Midas Dekkers.
Als Borsato over rood zingt, gaat het voornamelijk om het sentiment. Als Midas Dekkers erover schrijft gaat het om zó veel meer. Dan gaat het over de maatschappij, lust, liefde, wetenschap en totale adoratie. Rood is de lap die stier Dekkers in beweging brengt en hem razend op zijn belofte van menselijke perfectie af doet stormen.
Orgastisch schouwspel
Rood is volgens de bekende Dekkers-aanpak geschreven. Hier en daar licht cynisch, gelardeerd met biologische weetjes en altijd met lichtelijk afstandelijke verwondering. Midas Dekkers weet hoe roodharigheid in elkaar steekt, maar kan er toch niet helemaal bij. De onderlinge relaties kloppen, maar het eindresultaat blijft een mirakel.
Als roodharige siert tijdens het lezen een lichte blos je koontjes. En de niet-roodharige zal rood aanlopen door de verhitte gevoelens die opborrelen. Want wie kan de verleidingen van deze aanlokkende, maar ook licht gevaarlijke haarkleur nu eigenlijk weerstaan? Rode haren zijn dan misschien een mutatie van het gen MC1R, het is wel de mooiste mutatie die er is, aldus Dekkers. En na het lezen van dit boek kunnen we het daar alleen maar mee eens zijn.
“Het zijn de enige vrouwen,” zei hij, “bij wie je het orgasme echt kunt zien. Die bleke huid, hoe het bloed door de borst komt aanzetten, langs de hals stijgt en zich dan in het gezicht uitstort. Daar kan niets ter wereld tegenop.”
Vlammend betoog via omwegen
De schrijfstijl van Midas Dekkers is uitermate geschikt voor een lofzang. De speelse, humoristische wijze waarop hij oorzaken, bijverschijnselen en gevolgen aan elkaar knoopt, mondt welhaast van nature uit in een sprankelende lofzang op roodharigheid. Zelfs als hij, via porselein, het Darwinisme baseert op een varkenskut is dat niet vreemd. Dit is een liefdesverklaring die uit het hart geschreven is en de ontvanger wulps laat kirren van plezier.
Het enige wat je Dekkers wellicht kunt verwijten in zijn liefdesverklaring in Rood is zijn gebrek aan doelgerichtheid. Door telkens allerlei randzaken te benoemen en uit te diepen verliest de lezer nog wel eens het zicht op de essentie: het mysterie van de perfectie. Oftewel: roodharigheid. Gelukkig komt hij hier vroeg of laat altijd weer op terug. En dan kunnen we weer genieten van de schoonheid van de vlammende, koperen roodharigheid, de albasten perkamenten huid, de fragiele decoratieve sproetjes en de tomeloze beloftes van de eigenar(ess)en van al dit schoons.
Voyeuristisch eerbetoon
Rood is een prachtig eerbetoon geworden aan alle, vooral vrouwelijke, roodharigen. Voor hen is het boek zeker een aanrader om te lezen. Tweehonderd pagina’s lang worden ze in het stralende zonnetje gezet. En hoewel ze daar normaliter niet zo van houden, met hun roomblanke huid, zullen ze zich er nu wellustig in kunnen laven. En voor alle liefhebbers van roodharigen is het tevens een heerlijke voyeuristische kijk in de wondere wereld van deze hemelse schepselen. Een wereld om met rode koontjes in te duiken.
