Vertellerige vertelkunst

Met haar succesvolle debuutroman Gebroken licht verraste Kim Edward in 2006 de literaire wereld. Nu is de Amerikaanse schrijfster terug met Een vrouw van glas, opnieuw een familieroman die een uitzonderlijk verhaal vertelt. Edwards schrijft mooi, zorgvuldig proza. Letterlijk ieder kopje koffie dat Lucy drinkt wordt nauwkeurig beschreven. Tot vervelens toe zou je zeggen, ware het niet dat Edwards over een enorm verhaaltalent beschikt. Ondanks alle details weet ze te boeien en de lezer mee te sleuren in dit indrukwekkende familieverhaal. De trage, gedetailleerde schrijfstijl is wel degelijk functioneel aangezien het verhaal meerdere generaties van de Jarrets volgt en zodoende grote sprongen maakt, zowel in ruimte als in tijd.

Lucy Jarret fungeert als ik-verteller en dat komt het boek zeer ten goede. Liefdevol beschrijft ze de belevenissen van haar voorouders en naarmate het verhaal voortschrijdt, raakt Lucy meer gefascineerd door haar familiegeschiedenis. Tegelijkertijd komt ze door haar navorsingen in aanraking met haar eigen onverwerkte verleden. De speurtocht naar Rose, haar mysterieuze oudtante, wordt een analogie voor Lucy’s eigen leven.

Uitleggerig
Dit is een overtuigend en goed uitgewerkt idee. Edwards schijnt echter weinig vertrouwen in de lezer te hebben. Ieder stukje informatie snijdt ze mondjesmaat voor en ze duwt de lezer de analogieën van begin af aan door de strot.

De gebeurtenissen in het leven van Rose behoorden tot een grijs verleden, maar toch voelde ik intuïtief dat er een verband met mijn eigen leven bestond. Dat was opwindend maar ook een beetje eng.

Deze aanpakt maakt dat het boek nogal uitleggerig overkomt. De uitgebreide passages over de Suffragettebeweging of de glas-in-loodkunst van de jaren twintig zijn zonder enig twijfel het resultaat van nauwkeurig researchwerk. De belerende toon van Edwards maakt het echter een stuk minder interessant dan het had kunnen zijn.

Hetzelfde geldt voor de personages. Deze zijn goed uitgewerkt en zouden overtuigen als ze niet zo ontzettend politiek correct waren. Edwards schetst een wereld waarin ‘de goeden’ zich inzetten voor vrouwenkiesrecht, het milieu en minderheden en ‘de kwaden’ nieuwbouwwoningen op een indianenbegraafplaats willen plaatsen. Deze onnodige simplificaties doen het verhaal absoluut geen recht. Een vrouw van glas zit goed in elkaar en zou uitstekend werken met minder uitleg. We begrijpen het heus wel.