Boeken / Fictie

Herkenbaar Stockholm

recensie: Jens Lapidus (vert. Jasper Popma) - Bloedlink

.

Het tweede deel van Jens Lapidus’ Stockholm Trilogie gaat op dezelfde voet verder als het eerste deel, Snel Geld. De grauwe onderwereld van Stockholm vormt wederom het decor voor schimmige ontwikkelingen rondom drugs, prostitutie en geweld.

Net als in het vorige boek, maken we in Bloedlink kennis met drie hoofdpersonages die we afwisselend volgen in hun tocht door de Zweedse onderwereld. Ditmaal echter geen Mrado, Jorge en JW, maar Thomas, Niklas en Mahmud. Net als in Snel Geld starten de verhalen van de drie mannen afzonderlijk van elkaar en raken ze in de loop van het boek steeds meer verweven.

De drie
Thomas is een politieagent met een eigen interpretatie van de regels en de moraal van het politieapparaat. Een man die het niet schuwt zijn handjes te laten wapperen om zijn eigen gerechtigheid af te dwingen. Deze houding levert hem een schorsing op als hij ook nog eens zijn neus in zaken stopt die bepaalde hooggeplaatste personen in discrediet kunnen brengen. Niklas is een ex-huurling die naar jarenlang oorlogsinzet terugkeert naar Zweden. Daar begint hij zijn persoonlijke oorlog tegen mannen die vrouwen mishandelen. En Mahmud is een crimineel die zijn toevlucht zoekt tot de bescherming van de Joego’s. De situatie waarin hij hierdoor belandt zint hem echter totaal niet en hij is naarstig op zoek naar een manier om van de Joego’s af te komen. 

Dat is de setting van dit tweede deel van de trilogie. Drie nieuwe namen in dezelfde omgeving als het eerste deel. Dezelfde schrijfstijl ook. Korte zinnen. Veel slang. Dezelfde opbouw. Kortom: herkenbaar. Passend ook. Het levert dezelfde problematiek op als de vorige keer. Als je niet tegen de staccato-stijl kunt, is Bloedlink een crime om te lezen. Maar dig je de stijl, dan is ook dit weer een lekker ruw verhaal over de grijze onderlaag van het schijnbaar mooie Zweden. 

Herkenbare herhaling
De verrassing van het eerste deel is er hierdoor wel af. Als lezer ken je de stijl van Lapidus ondertussen. En ook de opbouw van het verhaal is exact hetzelfde. We zien afwisselend per hoofdstuk de ontwikkelingen rondom de drie afzonderlijke hoofdpersonen. Langzaamaan gaan deze verhalen zich steeds meer overlappen, om uiteindelijk in een ‘knallend’ einde uit te monden. We zien zelfs Jorge nog even terug in een klein bijrolletje. Ook bekende kopstukken van de Joegoslavische maffia,  zoals Radovan, maken weer hun opwachting. Bloedlink is daarmee, ondanks de andere hoofdpersonen, een feest van herkenning geworden. Het is tenslotte niet voor niets het tweede deel uit een trilogie.

~

Bloedlink is eigenlijk hetzelfde jasje, maar dan met een ander kleurtje. De herkenbaarheid van de herhaling is aan de ene kant prettig. Je voelt je als lezer meteen weer thuis in het wereldje van Lapidus. Aan de andere kant ken je het truckje nu wel. Bloedlink laat je als lezer dan ook met gemengde gevoelens achter. Je bent blij met wederom een intrigerend verhaal met een ontknoping vol adrenaline. Maar je bent ook teleurgesteld dat je met meer van hetzelfde opgescheept bent. 

Het midden
Bloedlink is in perfecte harmonie met de personages die er in acteren. Ook die hebben twee kanten. Niets of niemand is helemaal goed of helemaal slecht. De wereld bestaat voornamelijk uit personen die ergens in het schemergebied verblijven dat daar tussenin ligt. Zo ook deze thriller: Niet heel goed, niet slecht, maar ergens in het grijze midden. Hopelijk is het derde deel net zo onderhoudend, maar ook meer enerverend.