Stockholm verbeeld
Jens Lapidus gaf ons in zijn Stockholm-trilogie inzicht in de criminele wereld van de Zweedse hoofdstad. Met Stockholm Zuid wordt het beeld dat hij in zijn boeken schetste, omgezet naar de visuele vorm van de graphic novel.
De strafrechtadvocaat Lapidus is de bestverkopende (levende) thrillerauteur van vandaag de dag. Zijn inside kennis van het criminele circuit zorgt voor een realistische kijk op de onderwereld van Stockholm. Er is bijna geen gevangeniscel te vinden in Zweden waar zijn boek niet te vinden is. De gedetineerden herkennen hun eigen wereld (toen ze nog vrij rondliepen op het verkeerde pad).
Waar het in de boeken van Lapidus voornamelijk om de criminelen draait, zien we in de graphic novel een politieman opdraven. Rechercheur Martin Hägerstrom probeert een einde te maken aan een bloederige bendeoorlog die begint als het zusje van de gangster Mahmud na een avondje stappen wordt verkracht.
Verwachtingsvolle fans
Martin Hägerstrom is niet echt een nieuwe verschijning, want in het laatste deel van de trilogie (Val dood), deed hij ook al zijn opwachting. Deze oude bekende, gecombineerd met de rauwe verteltrant en de donkere sfeer maken van dit grafische avontuur een feest van herkenning voor de trouwe fans van Jens Lapidus. Maar of diezelfde fans helemaal bevredigd worden door dit nieuwe verhaal is nog maar de vraag.
Stockholm Zuid is een aardigheidje. Een intermezzo. Maar het kan niet gezien worden als een volwaardige aanvulling op de trilogie. Daarvoor is de uitwerking net iets te mager. De tekeningen zijn aardig – een beetje in de stijl van de Dark Horse comics – maar niet bijzonder. Van een graphic novel verwacht je toch dat de tekeningen en tekst het niveau van een gemiddelde strip ontstijgen. De tekeningen van Peter Bergting doen dat niet.
Tussendoor even gerustgesteld
Ook tekstueel schiet Stockholm Zuid net te kort. In een 168 pagina’s tellende graphic novel past nu eenmaal niet zoveel verhaal als in de meer dan 400 pagina’s omvattende boeken van Lapidus. Een plaatje vertelt blijkbaar niet altijd meer dan 1000 woorden. Tel daar de fragmentarische vertelstijl van Lapidus en de diversiteit aan personen-met-lastige-namen bij op en je krijgt niet meteen het meest toegankelijke verhaal over de Stockholmse onderwereld voor je kiezen.
De diepgang van de karakters, de maatschappijkritiek en de weergave van de Zweedse criminele scene: het is allemaal net iets minder aanwezig en minder uitgewerkt dan in de boeken. En dat is jammer, want juist deze aspecten maken de Stockholm-trilogie zo aangenaam om te lezen. Het pluspunt is dat het er allemaal wel in zit, hoe summier ook. En daarmee is het voor die eerder genoemde fan wellicht net dat kleine tussendoortje dat de honger naar een volgend Lapidusboek kan stillen. Heel even. Maar toch.
