Het treurige noodlot van de rebel
Het Amsterdamse studentenblad Propria Cures trommelt zich nog steeds heftig op de borst over de eigen superioriteit (ten opzichte van andere studentenbladen dan), maar is zelf verworden tot het fossiel van een reputatie. Een bloemlezing uit de jongste jaren bevat voornamelijk gaapverwekkende leukdoenerij – en godzijdank ook nog Fokke en Sukke.
Rebellen heb je in twee soorten. De eerste rebelleert met een duidelijk doel voor ogen. Is dat bereikt, dan gaat ook de rebellie over. De tweede rebelleert vanwege het rebelleren. Dat eindigt in alle gevallen in pijnlijke toestanden. Propria Cures is daar een mooi voorbeeld van. Terwijl de maatschappij in een woeste draaikolk is veranderd en de behoefte aan liefst keiharde satire groter is dan ooit, wentelt de redactie van het Amsterdamse blad zich in genoegzaamheid, zo blijkt uit een bundel met een keuze uit de jaargangen 1998 tot en met 2006.
Satire
Om het peil nog enigszins omhoog te krikken – hahaha, lachen mannen: krikken! – mogen ook oude lullen als Youp van ’t Hek en Tommy Wieringa meedoen. Niet dat hun bijdragen iets toevoegen, maar het staat leuk op de cover en trekt wellicht argeloze kopers. Die vervolgens van een koude kermis thuiskomen, want wat is volgens Propria Cures leuk? Een namaakartikel waarin wordt uiteengezet dat het Achterhuis – van Anne Frank – eigenlijk een “gigantische villa” was. En meer van dat soort grappen die maar geen grappen willen worden. Alles beter natuurlijk dan de pogingen tot literair proza die er ook nog tussen staan, maar verder krijg je toch echt de indruk dat op de redactielokalen de luiken sinds pakweg eind jaren zestig stevig dicht zijn gebleven en een internetverbinding ontbreekt, zodat de geestloosheid daar tot in de eeuwigheid tussen de muren zal blijven stuiteren. Lekker veilig bovendien, want waar echt satiristen ook echte doelen uitkiezen, richt dit blad zich op van die figuren die je even moet googlen, anders heb je geen idee, zoals Joyce Roodnat (“heks met overgewicht” – hahaha, humor), Elsbeth Etty (“kut met kapsones” – we komen niet meer bij), Jack Spijkerman en Hans van Mierlo. Voor het overige ontbreekt zo ongeveer ieder element van de vele debatten die de maatschappij in de afgelopen jaren in zijn greep heeft gehouden. En dan zijn hier nog wel de hoogtepunten verzameld. Aan Propria Cures hebben we al die tijd niets gemist. Môgge!
