Boeken / Fictie

De kloof dichten

recensie: Duivelskloof

De Venezuelaanse waterval Salto Angel stort zich bijna duizend meter van de bergen omlaag in de Cañon del Diablo, de Duivelskloof. Hij dankt zijn naam aan de Amerikaanse piloot Jimmy Angel die hier in 1937 met zijn vliegtuigje landde op zoek naar goud. Hij kreeg het toestel op deze ondergrond niet meer de lucht in en was gedwongen een zware tocht met een haast verticale afdaling van de berg te maken, die hem elf dagen kostte.

~

Net zoals de hoogste waterval van de wereld zich in Venezuela vol overgave in de duivelskloof stort, zo stort de hoofdpersoon van deze debuutroman zich in haar reizen over de gehele wereld en stort de journaliste Janine Hoekstein zich in de wereld van de romans.

Ontwikkeling

Elke auteur maakt in de loop van de tijd een ontwikkeling door in zijn/haar schrijfstijl of thematiek. En meestal valt je dit naar verloop van tijd en het lezen van enkele boeken van die auteur pas op. Maar bij Janine Hoekstein merk je dat al in haar eerste roman. Begint de proloog nog erg hakkerig, met korte zinnen, waarbij je bij het lezen een haast astmatische kortademigheid ontwikkelt, vanaf het tweede hoofdstuk wordt de schrijfstijl langzaamaan steeds vloeiender en vlotter te lezen.

Opsomming

Er is echter één ding dat me gedurende het gehele boek bleef opvallen. Regelmatig komt er namelijk een dubbele punt voor in haar verhaal. Zoals in de volgende zin:

Ook dit vertelt ze Marco niet: over de grote schelp die de schipper op het strand van Puerto la Cruz in haar hand drukte.

~

Die dubbele punt stoort me. Het is een kleine moeite om hier een goede vlot lopende zin van te maken. Ik heb nu voortdurend het idee dat er een opsomming komt van de aan te schaffen boodschappen.

Maar afgezien van de vorm gaat het hier ook nog om de inhoud. En die bevalt me wel. De hoofdpersoon Mirjam, heeft te maken met haar eigen ‘duivelskloof’. De kloof tussen haar zelf en haar gezin, tussen haar zelfverzekerde gedrag en haar gevoel, tussen het heden en het verleden. Deze kloof wordt, al naar gelang het boek vordert, steeds duidelijker en herkenbaarder. Door die herkenbaarheid ga je ook steeds meer sympathie ontwikkelen voor de strijd die de hoofdpersoon met zichzelf levert. En sympathie kan alleen maar ontstaan als het personage door de auteur goed getypeerd wordt.

Oorzaak

Zoals wel vaker het geval is, heeft ook het gedrag van Mirjam een oorzaak. Een oorzaak, waarvan je vanaf het begin vermoedt dat hij er is, maar waarvan je maar steeds niet begrijpt wat die nu precies behelst. En hier blijkt het talent van Janine Hoekstein. Want tot het moment waarop zij verkiest de lezer deelgenoot te maken van de reden waarom de personen in het boek zo op elkaar reageren, ben je aan het gissen hoe de vork in de steel zit. En dan blijk je er toch nog naast te zitten.

Gevolg

Doordat je als lezer steeds probeert uit te vissen waarom men zo op elkaar reageert, én doordat je uiteindelijk een verrassende ontknoping voorgeschoteld krijgt, is wat mij betreft de debuutroman van Janine Hoekstein de eerste in een reeks van vele onderhoudende en verrassende boeken. De ontwikkeling die Janine Hoekstein al meteen in haar debuutroman doorloopt, belooft veel goeds voor de toekomst.