De partituur van een heel goeie thriller

Jan Seghers (pseudoniem van schrijver–criticus Matthias Altenburg) is inmiddels al weer aan zijn derde boek toe. Na Een al te mooi meisje en De bruid in de sneeuw (ook beiden bij De Geus uitgegeven) is er nu De partituur van de dood.  Al deze boeken draaien rond inspecteur Robert Marthaler, werkzaam bij de Afdeling Moordzaken van de politie van Frankfurt. Marthaler beantwoordt vrijwel volledig aan het archetype van de rechercheur die niet alleen onhandelbaar is voor zijn superieuren, maar ook voor zijn geliefden. Voor zover die laatsten al bestaan, want de gemiddelde politie–inspecteur is volgens de boeken asociaal, drankzuchtig en een workaholic bovendien. Marthaler is geen uitzondering, sterker nog, zijn relatie met de Tsjechische Tereza dreigt tijdens De partituur van de dood voortdurend op de klippen te lopen, maar zoals het een goede politieman betaamt, heeft Marthaler nauwelijks tijd om zich over dergelijke futiliteiten druk te maken.

Vijf doden in een snackbar
Het verhaal begint als een onbekende operette van Jacques Offenbach opduikt in Parijs. Wanneer de media er lucht van krijgen, wordt het nieuws internationaal bekend gemaakt: de partituur is afkomstig uit Auschwitz, waar een gevangene hem jarenlang voor de bewakers verborgen heeft weten te houden. Als het stuk zestig jaar later bij de zoon van de gevangene terechtkomt, toont de gehele muziekwereld interesse. Journaliste Valerie Rochard gaat namens de zoon op reis naar Frankfurt, om aldaar te onderhandelen over de opvoeringsrechten.
Op de avond dat Valerie in Frankfurt arriveert, worden er in een Frankfurts snackrestaurantje vijf mensen geliquideerd. Het duurt even voor Marthaler en zijn team de link naar de operette hebben gelegd, zoals ze gedurende het boek wel vaker achter de feiten aanhollen. Maar, opgezweept door Marthaler en een nieuwe, jonge, onconventionele commissaris, leggen ze het ingewikkelde complot toch nog bloot. Net te laat, dat wel.

Nieuwe hype op komst
Net als zijn voorgangers is ook De partituur van de dood weer zeer verslavend. Seghers zet het politieonderzoek uiterst nauwgezet uiteen en is niet vies van een beetje actie. Hij is in staat het vertelperspectief te wijzigen zonder dat het verhaal aan tempo inboet. Zijn slotscènes zijn iedere keer weer adrenalinerushes. De personages ontwikkelen zich steeds verder, zodat ze bekenden van je worden.
De plot van De partituur van de dood is ingenieus, maar niet uniek. Er zijn al veel thrillerauteurs die hebben getracht de Tweede Wereldoorlog in hun boeken te proppen. Bij Seghers lijkt dat natuurlijker te verlopen, zoals geen enkel thema er met de haren bij gesleept wordt. Gecombineerd met een feilloze stijl, moet De partituur van de dood wel het nieuwe paradepaardje van De Geus worden. En dan zouden de boeken van Jan Seghers wel eens de nieuwste thrillerhype kunnen worden.