Boeken / Fictie

Youri Egorovs korte leven

recensie: Jan Brokken - In het huis van de dichter

.

Egorov is een dankbaar onderwerp voor een verhaal: hij groeit op in communistisch Rusland, verzwijgt wijselijk zijn homoseksualiteit, is door het regime als pianogenie aan handen en voeten gebonden, snakt naar vrijheid, vlucht als adolescent naar het Westen, strijkt neer in het verdoemde Amsterdam, geeft zijn loopbaan als pianist wereldwijde vleugels en laaft zich aan werkelijk alle Westerse genietingen, die hem uiteindelijk naar zijn vroege ondergang zullen leiden.

Als buren leerden Egorov en Brokken elkaar kennen en door hun vriendschap is In het huis van de dichter een verhaal van vereenzelviging geworden. Ze hebben een substantieel aantal raakvlakken: de piano, Rusland, vluchten, componisten, dood, gedichten, godsdienst, reizen en nog wel meer. Die persoonlijke invalshoek vergemakkelijkt ook de vereenzelviging van de lezer met het verhaal, evenals Brokkens journalistiek-literaire stijl.

Adoratie

~

Hoewel Brokken niet kritiekloos staat tegenover Egorovs uitspattingen is er tot voorbij het even noodlottige als vroegtijdige einde (op zijn drieëndertigste) een ononderbroken onderstroom van adoratie. Daardoor krijgen met name de passages over muziek en Rusland iets extra’s, ook door de verwevenheid van historische en persoonlijke gebeurtenissen. Maar die adoratie leidt ook tot herinneringetjes van dertien in een dozijn waar je als lezer niet zo gek veel boodschap aan hebt.

Door een drietal oorzaken dreigt de pianist hier en daar wat op de achtergrond te raken. Brokken besluit niet met het aangrijpende hoofdstuk over Egorovs einde, maar met de wederwaardigheden van diens broer: enigszins een anticlimax. Overige omringende figuren zijn te talrijk om echt tot leven te komen en blijven weinig meer dan een naam. En tot slot wordt de lezer ietwat te veel getrakteerd op secundaire informatie uit de encyclopedie: over Abbey Road, omdat Egorov platen opneemt in de studio’s aldaar of over Nadejda von Meck omdat die Debussy kende, voor wie Egorov een voorkeur had.

In het huis van de dichter is een mooi portret van Egorov en het doet je na lezing verlangen naar diens muziek. Wellicht stijgt de verkoop van diens cd’s, dan zou het boek van Brokken de pianist nog meer doen blijven voortleven.