35 Jaar te laat naar bed
De oude rocker Hans Waterman heeft een boek geschreven over zijn rock ’n roll leven als drummer bij bands als Cuby and the Blizzards, Jan Akkerman en The Pretty Things. Inderdaad een mooie staat van dienst, maar is het een boek waard? Een boek van een muzikant wordt in het algemeen slechts in de kring van fans goed ontvangen, want literaire waarde heeft het doorgaans weinig.
~
Muzikaal hoogtepunt
Op de achterflap staat te lezen dat het boek een mengeling van Watermans eigen rock ’n roll leven vormt met een beschrijving van de hoogtijdagen van de Nederlandse popmuziek. Uiteraard kun je twisten over de vraag of de jaren ’60 en ’70 tot de hoogtijdagen van de Nederlandse popmuziek behoorden. Deed in die tijd niet iedereen de Engelse en Amerikaanse bandjes na, en is het niet zo dat de emancipering van de Nederlande popmuziek pas in de jaren ’80 is begonnen en momenteel haar hoogtepunt heeft met bands die in de eigen taal zingen?
Persoonlijk hoogtepunt
Als je het boek echter leest, valt op dat het ook helemaal niet gaat over de hoogtijdagen van de Nederlandse popmuziek. Waterman schrijft met name over zijn eigen leven. Hoe hoe met zijn eerste bandje in het voorprogramma van Cuby and the Blizzards speelde en dat die enige tijd later op de stoep stonden om hem als 16 jarige in de band te krijgen. Hoe hij grote successen doormaakte met Cuby en met welke grote namen hij allemaal gespeeld heeft. Het meeste draait het boek echter om zijn persoonlijke hoogtepunten; het boek wordt voor een groot gedeelte bijelkaar gehouden door een plakkerig mengsel van drank, drugs, geiligheid en sperma.
Krampachtig rock ’n roll
Vooral in de eerste helft van het boek schrijft Waterman vol vuur over zijn toenmalige veroveringen. Het is alsof alleen de gedachte eraan hem weer ouderwetse orgasmes doet beleven. Als het boek vordert wordt Waterman evenredig ouder en zijn de sexuele uitspattingen minder geworden. Hij verhaalt daar meer over oude rockers die nog krampachtig rock ’n roll willen zijn, maar het eigenlijk niet meer aankunnen. Zo heeft het hele boek uiteraard voldoende stof tot een lekker verhaal, en dat is het dan ook geworden.
Literair gezien speelt echter ook deze schrijvende muzikant niet veel klaar. Maar dat is geen enkel probleem; het boek leest als een tiet. Dat geeft ook meteen een middel om Drumsolo uit te lezen; het boek boeit bij vlagen namelijk helemaal niet en lijkt soms ook nergens heen te gaan, maar door de vaart die er in zit kom je ook snel weer bij een stuk dat wel interessant is.
Cultboek
Het probleem van Drumsolo is dat het slechts het leven van Hans Waterman beschrijft. Dat heeft tot gevolg dat het boek niet voor veel mensen er een zal zijn die je gelezen moet hebben. Het zou beter zijn geweest als Waterman behalve zijn eigen optredens ook daadwerkelijk de, in zijn ogen, hoogtijdagen van de Nederlandse popmuziek zou bespreken. Dan weet je de muziekliefhebber in het algemeen ook nog aan te spreken. Vandaar ook dat dat achterop staat, waarschijnlijk. Nu worden slechts zijn eigen optredens beschreven, en daar moet je maar net in geinteresseerd zijn. Ik vermoed dat dit boek niet aan jongere generaties verkocht zal worden, maar aan mensen die zich de tijd van Q65 en The Pretty Things nog levendig kunnen herinneren. Als je zo’n boek echter door een jonge nieuwe auteur laat schrijven over de hedendaagse popmuziek denk ik dat je een cultboek in handen hebt.
