De naakte waarheid

Deze voorstelling is nog tot 13 mei in de theaters te zien, maar je kunt het programma nu al op dubbel-cd beluisteren. Een mooie gelegenheid om eens vanuit je luie stoel te genieten van andermans leed. Kun je ongegeneerd lachen om de zelfmoordpoging van Frits van Doorn of meezingen met een liedje over klittenband. Zaken waar je in het theater tussen wildvreemden toch minder snel toe geneigd bent.

Illusie?

In Het naakte bestaan zijn Dorrestijn en Van Dijk opgenomen in dezelfde kliniek. Ze proberen er het beste van te maken samen in dit gekkenhuis. Het is niet duidelijk of deze theatershow alleen in het hoofd van deze twee gekken bestaat of dat we mee mogen genieten met de voorbereiding op de bonte avond in het gesticht. Het feit blijft echter dat we meer dan anderhalf uur mee mogen genieten met de hersenspinsels van de twee heren op gebied van proza, poëzie en muziek.

Visueel

Het nadeel van een cd is het gemis van de visuele elementen van een show. Gelukkig ligt de nadruk bij Het naakte bestaan op de teksten en de muziek. Je hebt zelden het gevoel dat je iets mist, doordat je niet ziet wat er op het podium gebeurt. De enkele keer dat dit wel optreedt, ontvouwt zich toch al snel een beeld van de waarschijnlijke situatie voor je geestesoog. Hierdoor blijft ook op de cd het programma overeind staan.

Samen

Beroepspessimist Dorrestijn en muzikant Van Dijk hebben onafhankelijk van elkaar al veel roem verworven. Dorrestijn staat al sinds 1973 op de planken, heeft menig boek gepubliceerd en verschijnt regelmatig met zijn hoofd op tv. Van Dijk was o.a. muzikaal leider van Adèle Bloemendaal, Jenny Arean en Purper. Hun samenwerking is precies wat je ervan zou verwachten. De typische pianoklanken van Martin van Dijk ondersteunen de bizarre, quasi-droevige teksten van Hans Dorrestijn op ideale wijze. Het geheel is beduidend meer dan de som van de delen. Tekst en muziek completeren elkaar en stuwen elkaar op naar nieuwe hoogten. Het is echter niet allemaal rozengeur en maneschijn wat ze hier presteren. Misschien ook wel logisch gezien de setting van het stuk.

Toon

Soms doet Martin van Dijk me denken aan Herman Finkers, maar dan voornamelijk door zijn Drents gekleurde uitspraak. Inhoudelijk halen sommige nummers het niet bij diezelfde Finkers. Het lied Panda is daar een goed voorbeeld van. Het klinkt heel erg Finkers, maar mist de absurditeit. Het is eigenlijk maar een flauw antipanda-liedje, dat niemand zou missen als het niet in het programma had gezeten. Ook de zeevaardersgedichten die her en der door de voorstelling worden voorgedragen slaan de plank geheel mis. Aan de reactie van het publiek is ook duidelijk te merken dat ik niet de enige ben die zich met deze teksten geen raad weet.

Leuk

Maar daar tussendoor is het toch voornamelijk leuk vermaak wat de klok slaat. Hoewel hier en daar behoorlijk flauw, zijn er genoeg momenten waarop de negatieve gevoelens van de twee gestoorden je een grote grijns op je gezicht opleveren. Het levensloze Ede, de chauffeuse en de stijlvolle danspasjes van Dorrestijn laten je je eigen zorgen snel vergeten. Niets is mooier dan het verdriet van een ander. En wie kan dat beter tot uiting brengen dan Dorrestijn? Plaats daar dan ook nog eens de muzikale escapades van Van Dijk naast en je hebt een prima stuk entertainment.