Paaldansen in de onderwereld

Er zijn niet veel thrillers die rondom een paal draaien. Bij het vallen van de nacht van Elizabeth Haynes heeft het rondjes draaien rond een paal echter als centraal thema opgenomen. Paaldansen als thrillerelement. Een verdraaid goede keuze.

Genevieve heeft eindelijk genoeg geld bij elkaar om het hectische Londen achter zich te laten en op een woonboot in Kent een nieuw leven op te bouwen. Maar tijdens de housewarming blijkt het rustige Kent toch ook niet ideaal. Tenminste als je uitgaat van een lijk dat naast je woonboot blijkt te drijven. Niet echt een goed begin van een teruggetrokken leven.

Een goed uitgewerkte standaard
Al met al een standaard opening voor een doorsnee thriller. Je introduceert de hoofdpersoon, schetst een onschuldige situatie en schudt vervolgens de boel op met een opduikend lijk. In dit geval in de vrij letterlijke zin van het woord. Tot zover is er niets vreemds onder de zon bij het begin van Bij het vallen van de nacht. Het kan nog alle kanten op. Elizabeth Haynes kiest de goede kant.

Langzaam maar zeker komen we meer te weten over Genevieve. Over haar werk in de sales voor ERP-software, maar vooral ook over haar bijbaantje in een exclusieve Londense club als paaldanseres. Al naar gelang er meer lijken opduiken en de situatie voor Genevieve steeds bedreigender wordt, komen haar Londense leven en haar Kentse bestaan steeds dichter bijeen. Het blijkt al snel dat de keurige salesdame in haar bijbaantje in de Londense club gevaarlijk dicht tegen de onderwereld heeft aangeschurkt.

Een paal als kapstok
Als dan een mysterieus pakketje een rol gaat spelen en het geldbedrag voor de woonboot uit twijfelachtige hoek blijkt te komen kun je wel begrijpen dat er vroeg of laat hommeles moet komen. En dat komt er dus ook. Allemaal niet verwonderlijk of verrassend, maar Haynes weet het goed op te bouwen en geeft niets voortijdig weg. Ook het paaldansen is niet slechts een gimmick, maar vormt een geloofwaardige kapstok voor de ontwikkelingen waarin Genevieve verzeild raakt.

De karakters zijn geloofwaardig en redelijk goed uitgewerkt. Hier niet de standaard die we zo vaak in zogenaamde literaire thrillers tegen komen. Genevieve is niet de doorsnee dame die van gebeurtenis naar gebeurtenis getrokken wordt, maar een zelfstandige jonge vrouw die weet wat ze wil. Uiteraard is er wel sprake van de bewuste ridder op het witte paard (je moet de standaarden niet meteen overboord gooien natuurlijk). Maar ook hier brengt Haynes weer net een subtiel verschil. Het betreft eerder een grijs paard dan een wit exemplaar.

Zwaaiend en laverend door het verhaal
De schrijfster weet alle cliches uit het genre te gebruiken en er net een dusdanige draai aan te geven dat het vernieuwend wordt. De auteur neemt je mee door alle standaarden van de thriller zonder dat de lezer ook maar een moment de aandacht verliest. Ze bouwt haar verhaal aardig op met de nodige aandacht voor de personages. En ook dit gaat niet ten koste van de opgebouwde spanning. Haynes weet zich rond de standaard van het genre heen te zwaaien als een paaldanseres in een high-end Londense club.