Fantastische memoires

De laatste levensjaren van Dickens worden beschreven vanuit het gezichtspunt van zijn vriend en collega schrijver Wilkie Collins. Deze Collins heeft de gebeurtenissen tussen 9 juni 1865 en 9 juni 1870 in zijn memoires opgeschreven. Per testament heeft hij laten vastleggen dat dit manuscript pas 125 jaar na zijn overlijden publiekelijk mag worden gemaakt. En zo neemt Simmons ons mee naar het Victoriaanse Londen van de late negentiende eeuw.

Het verhaal start met een treinongeluk op 9 juni 1965 waarbij Dickens betrokken is en kennis maakt met de geheimzinnige Drood. Dickens, die het treinongeluk ternauwernood overleeft, verdenkt Drood ervan slachtoffers van het treinongeluk te vermoorden. Hij raakt geobsedeerd door deze man en gaat samen met Collins op zoek naar hem. Deze zoektocht naar de ongure Drood vormt de spil van het manuscript van Collins.

Werkelijkheid
Doordat Simmons zogenaamd gebruik maakt van een manuscript uit die tijd, komt de sfeer van het boek erg dicht bij die van de echte schrijvers Dickens en Collins. Zonder oubollig te worden voelt het boek authentiek Victoriaans aan. Een passende wijze om het negentiende eeuwse Londen te portretteren. Je wordt door Simmons meegevoerd in de donkere steegjes van Londen terwijl de stinkende Theems je neusgaten prikkelt.

Daarnaast zet Simmons tevens een prachtig persoonlijk beeld neer van de twee schrijvers Collins en Dickens. Fictie en werkelijkheid sluiten daarbij nauw op elkaar aan. Want niet alleen de twee mannen zijn op de werkelijkheid gebaseerd. Ook de bij de zoektocht naar Drood betrokken inspecteur Field, leefde in het Londen van eind negentiende eeuw. Zo verweeft de auteur de feiten rondom Dickens’ leven met prachtige persoonlijke invullingen. De beschrijvingen van Dickens’ succesvolle voorleestournees zijn hier een mooi voorbeeld van.

1+1
Naast dit op feiten gebaseerde verhaal over opiumverslaafde schrijvers (Collins) en succesvolle, arrogante publiekslievelingen (Dickens) hebben we ook te maken met het genoemde mysterie rondom Drood. Hierin komt de fantasierijke kant van Simmons, die we kennen van Hyperion, weer volop boven drijven. Geesten, deliriums, waanideeën en gruwelijke moorden vormen de kern van dit gedeelte van het verhaal. Een verhaal dat nooit is wat het lijkt en nergens lijkt wat het is. Hier is tot op het laatst terecht sprake van een mysterie.

Aan de ene kant hebben we hier te maken met een boeiende biografische inkijk in de laatste jaren van het leven van Dickens. En in de persoon Dickens zelf. Aan de andere kant hebben we het thrillergedeelte rondom Drood. Beide delen zijn ronduit onderhoudend te noemen, maar door de combinatie is het boek eigenlijk net iets te langdradig voor een thriller en iets te fantastisch voor een biografisch werk.

Te veel
De toegepaste schrijfstijl van Simmons past erg goed bij het tijdsbeeld, maar het lijkt alsof hij te veel kwijt wil in één boek. De beschrijvingen van het leven van Collins en Dickens halen de vaart uit het mystrery verhaal. En de fantastische gebeurtenissen rondom Drood halen de realiteit uit de biografische aspecten. En dat is jammer, want beide gedeelten zijn eigenlijk erg de moeite waard. Een betere afstemming of misschien wel scheiding van die twee delen had van een goed boek, wat Drood nu is, een uitmuntend boek gemaakt.