Ontpannende lectuur

Donato Carrisi

De Souffleur is de debuutroman van Donato Carrisi. En door uitgeverij Wereldbibliotheek maar weer eens bestempeld als ‘literaire thriller’. Dat de voornaam van de auteur beperkt is tot een initiaal zal daar ook mee te maken hebben: dat komt meteen een stuk serieuzer over. Maar hebben we hier nu echt met een literaire thriller te maken? Eerlijk gezegd: nee.

Spanning

De Souffleur is wel een rechtgeaarde thriller. Daarmee ontstijgt het wel het merendeel van de boeken die in dit genre uitgebracht worden. Geen ellenlange persoonlijke strijd van een vrouwelijke hoofdpersoon die per ongeluk op een moordgeval stuit en dat vervolgens per ongeluk en na veel omwegen ontrafelt. Wel een ouderwets daadkrachtige onderzoekster die beroepsmatig aan de slag gaat met een gewetenloze seriemoordenaar. Een simpel maar effectief gegeven. De arbitraire duiding ‘literair’ kan even achterwege blijven, om verder in te gaan op het begrip thriller.

In De Souffleur draait het om een seriemoordenaar die het op jonge meisjes heeft voorzien. Altijd een geschikt onderwerp voor een spannend boek. Carrisi introduceert snel het betrokken onderzoeksteam en vooral agente Mila Vasquez, zodat de lezer meteen verder kan met de opduikende lijken. Hoewel – in eerste instantie duiken er ‘slechts’ linkerarmen op. De rest van de stoffelijke overschotten blijft voorlopig onvindbaar. Naar gelang het onderzoek vordert komen de gehavende lichamen een voor een boven water. Niet omdat het onderzoeksteam zulk goed werk verricht, maar omdat de moordenaar daar voor kiest. Hij (of zij) heeft de touwtjes in handen en bepaalt wat er gebeurt en wanneer. Een feit dat de rechercheurs tot wanhoop drijft.

Ontspanning

Veel meer kan er over het verhaal niet uit de doeken worden gedaan. Want hoewel het boek meer dan vijfhonderd bladzijden bevat zou één enkel woord hier al het grootste gedeelte van het verhaal kunnen verklappen. En dan heb ik het letterlijk over één woord. Het is dan ook zaak De Souffleur niet te benaderen alsof de auteur de lezer uitdaagt om te achterhalen hoe een en ander nu precies in elkaar steekt. Deze thriller dien je geheel gedachteloos tot je te nemen; alleen dan kan de ontknoping uiteindelijk toch nog verrassen. Hoewel die waarschijnlijk sowieso een verrassing zal zijn: de (dubbel)rol van de moordenaar is namelijk op zijn zachtst gezegd nogal ongeloofwaardig.

Maar met het verstand op nul (bijvoorbeeld in het zonnetje aan het strand) is De Souffleur uiteindelijk best vermakelijke lectuur, mét de gebruikelijke gefrustreerde karakters die het thriller- c.q. detectivegenre zo beroemd hebben gemaakt. Dus als we de literaire aspiraties even buiten beschouwing laten, hebben we hier gewoon met een lekker leesbaar boek te maken. Niet meer en niet minder. Als Carrisi zich in zijn volgende boek wat minder richt op de omvang van het boek en ver gezochte plotwendingen en zich meer focust op de spannende momenten (die zeker ook aanwezig zijn), dan is zijn tweede roman absoluut de moeite waard om in de gaten te houden. De Souffleur is slechts een opwarmertje, goed voor de verloren momenten van de thrillerliefhebber.