Luchtspiegeling

Las Vegas is niet alleen glitter en glamour. Het is weliswaar een uitzonderlijke stad, zo midden in de woestijn, maar er gebeuren alledaagse dingen. Lorraine en Lincoln komen tot die conclusie als hun zoon niet terugkomt van een avondje uit met de oudere Kenny.

Vóór hen lag de woestijn, heel erg veel woestijn. De snelweg. De bergen. De spanning, afschuwelijk en ondraaglijk, steeg met de seconde, het vooruitzicht van wat er mogelijkerwijs te gebeuren stond, manifesteerde zich onherroepelijk, ook al gebeurde er niets.

De zoektocht van twee wanhopige ouders, een mislukte honkballer en een ex-stripper, vormt één verhaallijn in het boek. Het huwelijk van Lorraine en Lincoln blijkt niet bestand tegen het noodlot, en beiden verliezen zichzelf in verdriet en Las Vegas. Naast deze tragische verhaallijn, wordt de bewuste zaterdagavond door een mix van perspectieven en gebeurtenissen opgevoerd.

Bont gezelschap
Voor dat tweede verhaal maakt Bock gebruik van een kleurrijke mix aan personages. Allemaal mensen die wonen, werken en overleven in de stad. De lezer ziet door meer dan tien paar ogen een avond in Vegas voorbijtrekken. De meest bizarre persoon is Ponyboy, een breed getatoeëerd lanterfanter met een penlite-batterij door zijn neus. Hij dwingt zijn strippende vriendin Cheri Blosom tot een borstvergroting en tot het maken van een pornofilm. Daarnaast figureren de mislukte striptekenaar Bing Beiderbixxe, de runaway junkie en tienermoeder in spe Daphney, het meisje met het kale hoofd en nog wat andere figuren uit de ‘schimmige onderbuik van Las Vegas’. Alle personages zijn mooi uitgewerkt, en het boek staat vol met scherpe en gedetailleerde observaties en sfeerschetsen.

Het meisje zat helemaal achterin, op een reserveband. De rafelige randen prikten in haar dijen, en ze draaide ongemakkelijk, terwijl ze deed alsof ze niet ongemakkelijk draaide en alsof het haar niet veel uitmaakte dat haar rok vies werd. Er was een zwarte vuilniszak over het achterraam geplakt, en door de gaatjes in het plastic vielen er lichtstraaltjes als water uit een douchekop op haar neer, waardoor een engelachtig effect ontstond.

Verontrustend
Geen gebeurtenis, geen personage, geen woord is zonder reden op papier gezet, daarvoor heeft Bock simpelweg te lang aan dit boek gewerkt. Elf jaar heeft hij geschaafd aan de sfeerschetsen, de dialogen en de woordkeuzes. In ieder personage is wel iets terug te vinden van de auteur zelf. Hij groeide immers op langs de strip en bezweek bijna voor de lusten die de stad verborgen houdt. Als de roman niet voltooid zou zijn, dan zou hij verdacht veel lijken op de mislukte Bing – beide mannen dragen als teken van armoede T-shirts van rockbands die al lang niet meer bestaan.

Verwacht op het einde geen Grande Finale waarbij alle verschillende verhaallijnen samenkomen. Bock speelt constant met de tijd en ruimte, en hij laat puzzelstukjes verspreid achter voor de lezer – die zelf invulling mag geven aan verschillende gebeurtenissen. Niets is wat het lijkt in Las Vegas, en niets is wat het lijkt in Mooie Kinderen. Een verontrustend portret van een generatie kinderen die opgroeit in een stad waar drank, drugs, tatoeages, porno, neptieten en danceparty’s het palet van nachtelijk vermaak vormen. Een luchtspiegeling in de woestijn van Nevada die niet alleen amusement biedt door middel van gokkasten en striptenten,  maar ook als decor dient voor een schitterende roman.