Buitenaards Barcelona

Eén ding is meteen duidelijk: Zafón borduurt met zijn nieuwste boek door op het succes van De schaduw van de wind. Niet alleen speelt dit nieuwe verhaal zich wederom in Barcelona af, ook de boekhandel van Sempere en Zoons en Het Kerkhof der Vergeten Boeken spelen weer een rol. Alleen speelt dit verhaal zo’n twintig jaar eerder dan dat van De schaduw van de wind.

Buitenaards

Het lijkt erop dat Zafón zich er met dit nieuwe boek makkelijk vanaf heeft gemaakt. Maar al snel blijkt dat de uitgangspunten dan wellicht intact zijn gebleven, maar dat Zafón vandaaruit een geheel nieuw verhaal heeft geschreven. Ondanks, of misschien wel vanwege, het gebruik van dezelfde vaste gegevens in het boek en een thematiek rondom een jonge man met een onbereikbare geliefde, is Het spel van de engel een roman die je meteen meeneemt naar de roerige jaren twintig in Barcelona. En je vervolgens niet meer loslaat totdat je het laatste woord hebt verslonden.

Ook speelt opnieuw een bepaald boek een sleutelrol in het verhaal. Niet een boek dat gevonden wordt in het befaamde Kerkhof der Vergeten Boeken, maar een boek dat hoofdpersoon David Martín in opdracht van een mysterieuze Franse uitgever probeert te schrijven. Net als in De schaduw van de wind zorgen de verwikkelingen rondom dat boek voor diverse mystieke en raadselachtige gebeurtenissen. Wat dat betreft gaat Het spel van de engel een stap verder dan zijn voorganger. De verwikkelingen waarin David Martín terechtkomt zijn verwarrender en haast buitenaardser dan de gebeurtenissen waar zijn ‘voorganger’ Daniel Sempere mee te maken kreeg.

Schrijverskunsten

Het spel van de engel vereist dan ook een grotere meegaandheid van de lezer dan het vorige boek. Bovennatuurlijke zaken en al dan niet imaginaire personen en gebeurtenissen duiken om de haverklap op. Een feit dat de lezer echter snel zal accepteren, gewoonweg omdat Zafón het zo heerlijk meeslepend opschrijft. Hoe verwarrend sommige zaken ook zijn, het gaat nergens ten koste van het inlevingsvermogen in de verwikkelingen van David Martín. Vanaf het eerste ogenblik dat je met deze jonge schrijver kennismaakt sluit je hem, met al zijn gebreken, in je hart. Samen wandel je de waanzin tegemoet.

Dus hoewel hier aan de ene kant sprake lijkt van een herhaling van een kunstje, zien we aan de andere kant een meeslepend verhaal over verloren liefdes en verloren verstand. Wat vervolgens zo goed beschreven wordt dat je de pijn en de verwarring zelf meebeleeft. Het spel van de engel zal de schrijver dan ook geen windeieren leggen. De overeenkomsten met de vorige roman helpen hier uiteraard ook bij. Zeker omdat de bizarre wendingen in het verhaal anders misschien wel eens lezers zouden kunnen afschrikken: de herkenbaarheid helpt je daar juist doorheen. En natuurlijk de schrijverskunsten van Zafón, die wederom een heerlijk boek geschapen heeft.