Niet vrolijk, wel intrigerend

De hoofdpersonen van dit boek zijn Saga en Zacherias. Om beurten treden zij op als vertellers en geven ze elkaar hun visie op de gebeurtenissen. Aanvankelijk verloopt hun relatie voorspoedig; ze zijn stapelverliefd op elkaar, gaan samenwonen en ervaren beiden een geluk dat ze nog nooit eerder hebben ervaren. Als Zacherias echter onvruchtbaar blijkt te zijn, drukt dit feit als een loodzware last op hun relatie en groeien ze steeds verder uit elkaar.

‘Ik bevind mij in gesloten ruimtes. In die gesloten ruimtes ben jij ook. Jij ligt aan mijn zijde op een bed, maar in het midden van dat bed liggen scherpe scheermesjes die mij kunnen laten bloeden wanneer ik me over jou heen wil buigen. Er liggen mijnen in onze slaapkamer wanneer ik ’s nachts voorzichtig opsta om te horen wie er aldoor aan het douchen is om zijn huid schoon en kaal te spoelen. Ik vind je, verlamd, met de douchekop naar je borst gekeerd, die helemaal rood is van de warmte, van de druk, van de monotonie. Je ziet mij niet, jouw ogen hebben dezelfde pupillen als de mijne en je ziet mij niet, hoewel je je rechtstreeks tot mij wendt.’

In een laatste poging om hun relatie te redden, besluiten ze om op ‘herstelvakantie’ te gaan naar Frankrijk. Maar voordat ze hun plaats van bestemming bereiken, rijden ze midden in de nacht een man aan, die zijn nek breekt. Ze leggen hem in een sloot langs de kant van de weg en rijden door. Maar de volgende ochtend kunnen ze het niet eens worden over de vraag wie er reed. Saga denkt zeker te weten dat Zacherias het was, terwijl hij er juist van overtuigd is dat Saga achter het stuur zat.

‘Je zegt het als een kind dat met zijn handen in de koekjestrommel is blijven steken op het moment dat zijn moeder binnenkomt en vraagt wat er gebeurt: ik was het niet. Het was de koekjestrommel. En nu dit. “Jij bent ergens tegenaan gereden”, zeg je, terwijl je gaat staan, opeens weer in leven en ik begrijp het niet en ik fluister: “Ik?” Ik tril en ga op de grond liggen, mijn benen kunnen mij niet dragen en ik denk: nee. Niet nog meer leugens, dat niet. Dat kan ik niet aan.’

Uiteindelijk besluiten ze toch om aangifte van het ongeluk te doen. Maar dan blijkt dat de weg waar het gebeurd moet zijn, op die dag afgesloten is geweest. En ook het Franse echtpaar dat Saga heeft ontmoet blijkt niet in het huis te wonen waar het gezegd heeft te wonen. Terug in Zweden hebben Saga en Zacherias beide goede hoop dat alles goed zal komen met hun relatie. Totdat er weer iets gebeurt wat hun vertrouwen in elkaar danig op de proef stelt.

Door het gekozen perspectief, slaagt Barbara Voors er goed in om de lezer deelgenoot te maken van de gevoelens van Saga en Zacherias. Het aanvankelijke geluk van het stel slaat om in wanhoop, die erg beklemmend aanvoelt vanwege de stortvloed van gevoelens die over je heen komt. Hierdoor is Vertrouwen in jou geen leuk, maar wel een heel intrigerend en ontroerend boek.