Samenwonen met je opa

Het verhaal is simpel: Ferdinand woont al twee maanden alleen op een grote boerderij in een Frans dorpje. Zijn vrouw is overleden en zijn zoon en diens gezin, die ook bij hem woonden, zijn verhuisd. Hij ziet ze nog maar weinig.

‘Chips.’ Sinds enige tijd doet hij zijn uiterste best om op zijn taalgebruik te letten. Zodat er geen reden meer zou zijn voor Mireille, zijn schoondochter, om zijn kleinkinderen bij hem weg te houden.

Samenwoongeluk
Ferdinand is dus behoorlijk eenzaam. Uit onverwachte hoek komt hiervoor een oplossing op zijn pad. Zijn buurvrouw heeft te kampen met ernstige lekkages in haar huis, en zijn kleinzoons komen met het idee om haar te vragen tijdelijk bij Ferdinand te komen wonen. Na wat twijfel bij beiden, besluiten ze het te proberen.

Het samenwonen blijkt goed te werken en het duo gaat zelfs op zoek naar meer bewoners voor de boerderij. Al gauw voegt een gemeenschappelijk vriend, een weduwnaar, zich bij hen. Daarna twee oudere zusters. Dan ook een verpleegkundestudente (handig voor de zorg voor de oudjes). En vervolgens een jonge agrarische student (handig voor de moestuin). Als tot slot ook nog een baby wordt geboren, kan het samenwoongeluk niet op.

Promotieverhaaltje
Het boek is eigenlijk een soort ideeënroman: als meerdere generaties samen zouden wonen en elkaar zouden helpen, zou het leven een stuk prettiger en makkelijker kunnen zijn. Maar bij dit verhaal over Ferdinand ligt die boodschap er dermate dik bovenop en is het zo simpel uitgewerkt, dat het niet meer dan een leuk promotieverhaaltje oplevert. Als de twee oude mannen de student die in de moestuin kan werken aandragen als nieuwe bewoner, wordt wel even getwijfeld, maar iedereen kan meteen zo goed met elkaar opschieten, dat hij de volgende dag al intrekt. Er is geen noemenswaardige groepsdynamiek en er zijn nauwelijks conflicten. Iedereen die weleens met meerdere mensen heeft samengewoond, of zelfs maar met een groep op vakantie is geweest, zou willen dat het zo harmonieus ging als in dit boek.

Ook de uitwerking van het verhaal is niet erg interessant. Geen van de personages springt er echt uit, waardoor het lastig is echt op te gaan in het verhaal. De stijl is weinig bijzonder en bepaalde woordkeuzes zijn ronduit irritant. De jongeren zeggen dingen als ‘het was superurgent’ en de ouderen zaken als ‘Die Yvo heeft echt een supergoed aanbod voor dat joch… Tjemig.’ De zinnen zijn kort, net als de hoofdstukken. Dit geeft het boek wel vaart, maar daardoor blijft het ook wel erg oppervlakkig. Waarom Ferdinand niet lang alleen bleef is helaas niet meer dan een matig geschreven, matig interessant verhaaltje, het guitige mannetje met de mooie, klassieke 2CV op het omslag ten spijt.