Boeken / Non-fictie

Inzet zonder grenzen

recensie: Anne Mreijen & Marco Pauw - Unlimited. Chronisch boek zonder beperkingen

.

Anne Mreijen werd in 2010 uitgeroepen tot Bikkel van het jaar door de Bart de Graaff-foundation in het tv-programma Je zal het maar hebben. Met het hiermee gemoeide gewonnen startkapitaal richtte ze het lifestylemagazine Unlimited Magazine op. Een tijdschrift van, door en over jongeren met een chronische aandoening.

En nu is er dan ook een boek: Unlimited. Chronisch boek zonder beperkingen. Hierin vertellen twaalf jongvolwassenen over hun leven met een lichamelijke beperking. Het boek staat op naam van Anne Mreijen en Marco Pauw, maar het is die laatste die de verhalen van de twaalf jongeren opgetekend heeft.

Unlimited

<em>Unlimited Magazine</em>

Unlimited Magazine

Als je jong bent en je kampt met een chronische beperking, dan is dit boekwerkje een feest van herkenning. De twaalf geïnterviewden geven een openhartige inkijk in hun dagelijks leven. Met al zijn mogelijkheden, maar vooral ook met de onmogelijkheden. Het is geruststellend om te lezen dat deze jonge mensen volop in het leven staan. Ondanks allerlei hindernissen die door hun eigen lichaam worden opgeworpen.

De mogelijkheden die het werk aan Unlimited Magazine hun biedt loopt hierbij als een rode draad door het boek. Ondanks de soms behoorlijk ingrijpende beperkingen waarmee ze kampen, speelt menigeen een belangrijke rol bij het tot stand komen van het tijdschrift. De een schrijft columns, de ander verzorgt de website en een derde zorgt voor de opmaak. Zo heeft een ieder van de geportretteerden van zijn beperking een deugd kunnen maken. Ze zorgen voor een platform voor jongeren die net als zij kampen met een chronische aandoening.

Cruijff

Daarmee vormen het blad en het nu verschenen boek een sterk signaal richting de doelgroep. Het leven met een chronische beperking mag dan niet altijd makkelijk zijn, je kunt er wel degelijk een chronische bijdrage mee leveren aan de maatschappij. Zoals een bekende voetballer ooit zei: ‘Elk nadeel heb z’n voordeel.’ En zo kan ook een uitermate irritante chronische beperking uitmonden in een positief iets.

Maar het omgekeerde is ook waar. Aan dit positief ingestelde boekje zit ook een nadeel. En dat is de enige niet chronisch beperkte bijdrage aan dit project: de auteur. De manier waarop hij de twaalf afzonderlijke verhalen aan het papier heeft toevertrouwd is bij tijd en wijle enigszins knullig te noemen. Of op z’n minst herhaaldelijk licht irritant. De manier waarop Pauw bepaalde emoties in zijn interviews probeert te plaatsen komt nogal geforceerd over.

Karaktermoord

Marco Pauw blijkt een slechte psycholoog van de koude grond. Bij bijna elk glimlachje, elk woord of elke uitdrukking plaatst hij een bijvoeglijk naamwoord dat moet aangeven wat de achterliggende emotie is. Elke lach, gebaar of opmerking is guitig, speels, ondeugend, fel, verontschuldigend of stralend. Het zijn interpretaties van de schrijver zelf, die vaak niet in de context lijken te passen. Alsof Pauw overdreven zijn best doet emotie in het relaas te leggen met de bedoeling de karakters beter te schetsen.

Deze karakterduiding zegt echter meer over de schrijver dan over de geïnterviewden. Doordat zijn observaties vaak niet lijken te kloppen met de situatie worden de pogingen eerder lachwekkend dan aanvullend. Marco Pauw doet zo zijn best de jongeren sterk, maar tegelijkertijd kwetsbaar neer te zetten, dat het ten koste gaat van de geloofwaardigheid van het boek. En dat is jammer, want de twaalf jongeren hebben wel degelijk een belangrijk verhaal te vertellen.

Inhoudelijk heeft Unlimited. Chronisch boek zonder beperkingen dus zeker het nodige te bieden. De vorm waarin het door Pauw gegoten is doet daar echter helaas geen recht aan. En dat is jammer, want deze verhalen mogen (en moeten) wel degelijk gehoord worden. Zeker door diegenen die momenteel nog beperkt worden door hun beperkingen.