Alles voor de kijker
Het is van essentieel belang dat Quentin Tarantino’s nieuwste film in de bioscoop wordt bekeken, bij voorkeur in een zaal met het juiste formaat doek. The Hateful Eight is namelijk in speciaal breedbeeld-format (70mm) gemaakt en de analoge lens die daarvoor is gebruikt geeft het beeld ongekende kleur en diepte. Verder is het verhaal typisch Tarantino; met vertrouwde acteurs, intrigerende maar wat langdradige dialogen, een hoop gevloek en een flinke portie bloed en geweld.
Tarantino’s films zijn altijd zorgvuldig uitgedachte projecten, en soms duurt het jaren voor ze tot stand komen. Over Django Unchained deed hij vijf jaar en Inglorious Basterds werd pas na tien jaar schrijven gefilmd. Ieder verhaal wordt met zorg voorbereid en gemaakt. Soms gaat de regisseur daarin erg ver. The Hateful Eight kwam relatief snel tot stand, maar had bijna het grote doek niet gehaald. Het begon als een voorleesavontuur in een theater, ruim een jaar geleden met Samuel L. Jackson, Kurt Russell, Tim Roth (die zei podiumvrees te hebben), Walter Goggins, Michael Madsen en nog een paar andere door Tarantino geselecteerde acteurs die zijn script voordroegen. Tarantino was van plan het daarbij te laten, maar de staande ovatie die de acteurs kregen bracht hem op andere gedachten. Een paar maanden later begonnen de opnamen.
Gemêleerd gezelschap
Zijn vorige film, Django Unchained, was een spaghetti-western – of ’Southern’, zoals hij het zelf noemde – en dit keer komt hij met hetzelfde. Maar dan anders. The Hateful Eight, zijn achtste film, is een winter-Western die zich afspeelt in het noorden van de VS na de Burgeroorlog. Premiejager John ‘The Hangman’ Ruth (Kurt Russell) doorkruist de sneeuwvlaktes van Wyoming per postkoets, onderweg naar het stadje Red Rock. Hij heeft een kostbare gevangene bij zich: Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh), die niet erg onder de indruk is van het feit dat ze op de plaats van bestemming zal worden opgehangen. Een sneeuwstorm dreigt, dus Ruth laat een stukje achterdocht varen als hij onderweg de beruchte Major Marquis Warren (Samuel L. Jackson) en niet veel later de mysterieuze Chris Mannix tegenkomt. Mannix zegt de nieuwe sheriff van Red Rock te zijn, maar zijn manier van doen suggereert niet veel goeds.
Warren, een ex-slaaf die premiejager is geworden, heeft drie kostbare lijken bij zich. Het gemêleerde gezelschap stopt bij Minnie’s herberg om de aankomende storm te ontduiken, maar de kijker voelt al dat ze dat misschien beter niet kunnen doen. De figuren die ze binnen aantreffen zijn net als zij mensen met een schimmige agenda. Acht mensen in één ruimte, ieder met een eigen verhaal en minimaal respect voor de ander. Zoals altijd weet Tarantino de karakters prachtig tegenover elkaar te zetten, en weet je nooit wat er gaat gebeuren.
Acteerwerk
De acteurs trakteren de kijker op staaltjes mooi acteerwerk. Leigh, die als enige vrouw in het gezelschap van acht eigenlijk de meest intense en mysterieuze rol heeft, zit zo goed in haar rol dat je bang van haar wordt. Jackson bewijst weer eens dat hij de lange stukken tekst van Tarantino als geen ander vorm kan geven, en Goggins is heerlijk onvoorspelbaar. Tim Roth doet ondertussen griezelig veel denken aan Dr. King Schulz (Cristoph Waltz) uit Django Unchained, en dat leidt af, maar is ook grappig. Als kers op de taart is er de speciaal voor de film gecomponeerde muziek van Ennio Morricone. De dreigende tonen die vooral opvallen bij de beelden in de sneeuw geven het geheel extra duistere sfeer mee.
Voor het filmen onderzocht Tarantino of hij een oude, analoge lens (de Ultra Panavision 70) van stal kon halen om een intensere beleving van het verhaal te kunnen bieden. Hij is daarin met vlag en wimpel geslaagd, want de Ultra Panavision 70 lens, die sinds 1966 niet meer gebruikt was, voegt veel toe. De kleuren in The Hateful Eight zijn duidelijker en rijker dan die in met moderne middelen gemaakte films. Het brede formaat geeft de shots van weidse sneeuwvlaktes net dat beetje extra mee. En in de scènes die zich binnen afspelen gebeurt zoveel dat je de film eigenlijk vaker moet zien om alles mee te krijgen.
Het is duidelijk dat Tarantino voor iedere film alles uit de kast trekt om de kijker een echt avontuur te bieden. Toch lukt het sinds Pulp Fiction telkens niet helemaal, want hij lijkt teveel te willen. De dialogen in The Hateful Eight gaan soms echt te lang door, er zitten leuke verwijzingen in maar het evenwicht mist en als je na de speciaal door Tarantino ingelaste pauze (die preciés 12 minuten mag duren) terugkomt blijkt dat de ingetogen en op hoogspanning staande sfeer plaats moet maken voor veel geweld en rondspattend bloed. En dat is best jammer.
