Muziek / Concert

Grootse intimiteit

recensie: Coldplay

Het publiek werd wat onrustig in Ahoy. Het voorprogramma was een klein uur geleden al ten einde gekomen, maar van Coldplay was nog geen spoor te bekennen. De eerste bezorgde blikken gingen de zaal al rond en toen er ook nog eens een Weense Wals à la Andre Rieu werd ingezet, nam de onrust alleen maar toe.

Op het moment dat het licht uitging en de eerste klanken van het instrumentale openingsnummer ‘Life in Technicolour’ echter klonken, was alle bezorgdheid in een klap vergeten en veranderde het uitverkochte Ahoy in een kolkende mensenmassa. Hoewel het relatief kleine Ahoy, dat plaats biedt aan ruim tienduizend mensen, niet direct voor de hand ligt voor een concert van een band met de allure die Coldplay inmiddels heeft vergaard, pakte de keuze goed uit. De interactie met het publiek en de intimiteit die Chris Martin weet op te roepen zou in een grote arena nooit hetzelfde effect bereiken als in Ahoy.

~

Nummers van het nieuwe, voor Coldplay begrippen vernieuwende album Viva la Vida, werden afgewisseld met oude bekenden, waarbij vooral opviel dat de band al vroeg in het concert publieksfavorieten als ‘Clocks’, ‘Speed of Sound’ en ‘In My Place’ ten gehore bracht. Een slimme zet, waarmee direct veel goodwill onder de fans werd gecreëerd. Het publiek zong uit volle borst mee tijdens het ultieme meezingnummer ‘In My Place’, het eerste kippenvelmoment van de avond. De sfeer zat er direct goed in, zeker nadat Chris Martin na drie nummers verzocht het licht aan te doen om het publiek (deels in het Nederlands) welkom te heten en te bedanken de stromende regen te hebben getrotseerd.

Vervolgens gingen de mannen door met drie nummers van het nieuwe album, ‘Cemetries of Londen’, ‘Chinese Sleep Chant’ en het fraaie ’42’, nummers die vermoedelijk geschreven zijn met het oog op de concertreeks naar aanleiding van Viva la Vida. Toevallig is het niet dat deze nummers live nog beter tot wasdom komen dan op het album. Na een schitterende en emotionele uitvoering van nog een publieksfavoriet, ‘Fix You’, werd de piano van Martin verplaatst naar de rechterflank van het podium waar de groep de bekende nummers ‘God Put A Smile On Your Face’ en ‘Talk’ van een technoremix voorzag. Het is te prijzen dat Coldplay zich voortdurend probeert te vernieuwen, maar deze poging was helaas minder geslaagd. Het kenmerkende Coldplay-geluid verdween, tot enige verbazing van het publiek, in deze remix en vooral een nummer als ‘Talk’, dat gekenmerkt wordt door de eclectische gitaren, verloor veel van zijn kracht.

De band leek dit zelf ook te beseffen aangezien vervolgens de trommels en een grote kerkbel tevoorschijn werden gehaald voor de titelsong van het nieuwe album. ‘Viva la Vida’ deed Ahoy op zijn grondvesten schudden en dat ging naadloos over in de nieuwe single ‘Lost’, met een schitterende gitaarsolo van Johnny Buckland. De mannen verdwenen vervolgens van het toneel om tot ieders verbazing in de nok van het stadion weer terug te keren. Op de tweede ring, tussen het uitzinnige publiek, speelden de mannen een schitterende akoestische versie van ‘The Scientist’ die de intimiteit in Ahoy alleen maar verhoogde.

~

Het was de inleiding voor het slotakkoord van het eerste concert, maar niet voordat het bij ‘Lovers in Japan’ duizenden gekleurde papieren vlindertjes regende en Ahoy voor even in een magische plek veranderde. Chris Martin riep vervolgens de bierjongen het podium op om een biertje te kopen voor zijn collega’s en sloot een gedenkwaardige avond af met de eerste grote hit van Coldplay, ‘Yellow’. Vanzelfsprekend in een oogverblindend geel licht.